Kabbelend lijkt het water hier eeuwig voorbij te gaan. Terwijl ook de zon in dit spel zijn eeuwige ondergang tegemoet gaat. De boot komt er aan, op dezelfde tijd als dat ik gister aankwam. Ze hebben de eerste eilanden al zien verschijnen. (reisdagboek, zomer ’91)

Ik zou die eilanden weer terug willen zien, want ik heb slechts 1 volledige dag de kust van Åland bewandeld. Ik was toendertijd niet echt in staat ervan te genieten, doordat m’n gedachten door heimwee in beslag werden genomen. Ik keek naar die veerboot & in stilte verlangde ik op dat moment al dat-ie me op z’n terugweg mee zou nemen.

Terug naar Åland, maar niet in m’n 1tje. Niet reizend zoals toen, liftend, auto-hoppend, waarbij elke keer dat ik m’n duim opstak ik de onzekerheid uitnodigde mij te vergezellen. Onzekerheid betekent weliswaar avontuur, maar liever heb ik wat meer rust onderweg, zodat ik niet uitgeput van indrukken aldaar aankom.

Ik wil die eilanden wel ‘ns zien zonder dat ze overgoten zijn van een sfeer van eenzaamheid. Zodat de kale scherenkusten niet mijn verhaal zullen vertellen, maar juist dat van een ijstijd die verdween, daardoor ruimte vrijlatend voor rijzende eilanden. Ik zou meer willen zien dan 1 km², minder lamgelegd worden door eigen beperkingen.

Ik zou de nacht de dag willen laten zijn. Levenslustig, nog lang niet moe, aanschouwen hoe de zon de poging waagt de dag te beëindigen, maar de aarde haar nog even bidt de dag een etmaal te verlengen. & Dat moment zou ik in elke windrichting willen bekijken, telkenmale gevuld met een beeld van zee.

Zoveel mogelijk eilanden zien van Åland & me afvragen waarom ik daar niet woon.

Waarschijnlijk omdat ik teveel hecht aan Zijperspace.