Zijperspace zit in m’n hoofd, m’n zij, m’n teen, & dij.
‘t Ligt aan de weg, verlaten & al, geïsoleerd, geheel centraal.
Of ook in de tuin, naast slapend groen, of roestend blik, buiten op straat.
Soms zelfs versleten, gesloten, verwonderd, gebrand.
Maar vaak met tonen, of ruis, bezongen, op bepaalde wijs.
Laatst nog elders, verrast, ontstemd, ongelegen.
Daarnaast wil ‘t zich bevinden in overal & ooit, nergens & nooit.
‘t Is geheim, onvoorspelbaar, verzwegen, ongerept.
‘t Ligt diep, afgezonderd, in gezelschap, in zwaar rumoer.
Doet van brrrrrrr, hé, pffff & vaak nog hûh.
Toch heeft ‘t allures, voelt warm, zwijgt stil, & is ‘t verwaand.
‘t Duurt, slijt, waakt & draalt.
Tevens onzeker, voldaan, verfraait, zichzelf.

Nooit eens: ‘Hé, wat moet dat hier?’
Iedereen moet altijd welkom zijn,
meteen begrijpen: wat boven staat geldt.
Niets staat geschreven of ‘t spreekt al vanzelf.

Dan daar ergens tussenin, tussen drijven & scheppen; daar dan, ligt dan Zijperspace.
(& Niemand die ‘t vindt)