Je kan je afvragen wat je anders moet doen dan voor je uitstaren. ‘t Boek dat iets boven borsthoogte voor me hangt vol ongrijpbare zinnen, de woorden zelf willen zich nog wel presenteren, maar zo gauw ze zich tot samenhang moeten vormen verliezen ze hun doorgaans makkelijk oproepbare betekenis; dat boek hangt daar nodeloos. Zin voor zin wordt herhaald door herlezing & nog een keer op nog een keer een poging tot betekenisgeving, soms lijkt de aandacht verder te stromen, maar toch wordt ‘t door ontelbare onbegrijpelijkheden teruggesleept naar wederom & wederom de aanvang van de alinea. Als niet ‘t hoofdstuk.
‘t Is een proces van nog eens herbeginnen, her-, her-, her-, dringt steeds harder door in m’n kop, met te willen leren lezen, weer terug te zijn bij de kleuterjuf in de klas, vooruit te zijn op de rest van de groep van 20 sufferdjes & wél een tekening te kunnen maken van een oversteekplaats met zebrapad, hoewel ik terugdenkend me kan voorstellen dat de juf me vertelde dat ik mooier tekende dan die sufferdjes, die arme stakkertjes herhaalde ik stiekempjes m’n oma, altijd vol meedogen voor onvermogen & klein, omdat ze vond dat ik eindelijk m’n best deed, iets anders deed dan doorgaans van een verlegen, misschien jankend, nieuwkomertje werd verwacht. Dat moet nou 1maal tot bloedens toe vermoeiend worden gestimuleerd, ‘t kind mag niet huilen, ‘t moet thuis zijn in de omarmende aandacht voor alles wat goed is, goed doet, goed zal zijn & aan ‘t ontbreken van thuis & de veilige aanwezigheid van ouders, vooral van moeders, moeders de moeder, elk centimetertje van wat voorbij kan gaan is een verlies, voor haar een winst, op wat thuis verblijft, van wat ‘t korte termijn zich herinnert, zich open kan stellen voor morgen, er nu al niet meer is.
Ik ben terug in priegelpraat & inkleurplaat. De oversteekplaats is wat mij eindelijk opnieuw boeit. Een bemoedigend juffertje, hoewel ze toentertijd nooit zo geheten heeft, ze heette immers juf Joke, juf Petra, juf Monique misschien, hijgt haar zoete geuren in m’n nek, door de knieën om mijn zacht ademende oren te kunnen bereiken.
Ze schelt dus niet zo fel als m’n buurvrouw momenteel in de blote hemel van veel te warme benauwde midzomernachtse lucht.

Opnieuw adem halen in Zijperspace.