Zoals ze daar ‘s morgens
op de stoep tegen elkaar
aan geleund warmte zoekend
in hun plastic jassen
staan te wachten, grijs,
vormeloos, vol afgedankt
leven, tegelijk broos
en weerloos. Je zou ze
weer naar binnen willen
halen, je ouders
wachtend op de bus.

(Victor Vroomkoning)

(met dank aan Theo)
Theo moest zo af & toe aan bovenstaand gedicht denken, in situaties & omschrijvingen van gebeurtenissen mbt m’n ouders. & Dan vooral m’n vader. ‘t Is zo treffend, dat gevoel. Theo & ik zien ze al staan in gedachten. & Inderdaad, ze mogen nog niet mee van ons. Nog ff blijven, ook al heet ‘t dan broos & weerloos. Laat ons nog maar een tijdje aandacht aan ze besteden.

De vormeloze zakken worden nog niet afgedankt in Zijperspace.