Nu hou ik wel van zich herhalende getallen, is ‘t om structuur of omdat ‘t lekker overzichtelijk oogt; wellicht zijn er legio redenen reeds verzonnen om deze fascinatie van een bepaald soort type mens te verklaren… Ik word er in ieder geval ‘iets’ van. & Dat iets moet ik nog zien te definiëren.
Een tintelend gevoel in m’n binnenste, ‘t zal wel weer dat hoofd zijn. Maar tegelijkertijd merk ik dat er best een flinke rest van m’n lichaam mee van profiteert.
Mijn vingers bijv, die hebben momenteel behoorlijk behoefte (plus de gelegenheid) om er kond van te doen & swingen met hippe sprongetjes over zwarte toetsen. M’n kont houdt zich ondertussen stil, maar hangt comfortabel warm in de kussen van m’n bureaustoel; dit mag wel een tijdje zo doorgaan, dat cijfercombinatiegenot, zendt hij feedback terug naar ‘t operatiesysteem hierboven.
Tenzij ‘t te warm wordt, doet-ie nog snel even een berichtje er achteraan, zonder daarbij uit te weiden of de daarbij optredende ongemakkelijkheidjes te benoemen zoals op kleine schaal zweetvorming & daaruit voortkomende broeierigheid, wat op nog wat langere duur kan leiden tot 1st crèmerig, maar allengs rozig tot zelfs roodgloeiend kleurende rap opkomende knopjes.
Dit soort potentiële doemscenario’s moeten niet voor onrust zorgen in ‘t regerend hoofd, want als daar ongemak wordt veroorzaakt, stroomt dat met groot gemak ‘t hele lichaam door, in de knie kortsluiting veroorzakend, de syndroomvinger opzadelend met vrieskou & de linker grote teen de angst bezorgend dat hij afgesneden gaat worden van alle jolijt waarvan hij denkt dat ‘t de moeite waard is om ‘t nog even vol te houden met zijn kompanen, ook al vangt hij slechts zelden een glimp van ze op & zit ‘t er ook dit jaar vast niet in dat hij de groeten krijgt van zijn neefje aan de rechterkanthand.
Hij moet zowiezo oppassen dat hij er niet afgeknikkerd gaat worden: ze hebben een tijdje geleden de orthese, die hem in ‘t gareel probeert te houden, doen uitdijen met ong 10 %, waardoor contact met de buurmanteen schier onmogelijk is geworden en alle ditjes & datjes van hiernaast gekuist tot hem moeten komen via ‘t centrale brein.
Als allerlaatste krijgt hij via dezelfde route te horen dat ‘t eigenlijk om cijfers is te doen. Dat ze de grote heer genotgevoelens bezorgen begrijpt hij van de half tot hem komende berichten. ‘t Is ondertussen zeker een half uur later & linker grote teen snapt werkelijk niet wat de lol kan zijn van 11:54, ook niet met terugwerkende kracht.

Onderwijl slaat de klok 12 in Zijperspace: voedertijd.