Nog enkele minuten & ik mag naar de zondagse huisarts. Zelden zo verlangend naar doktersbezoek uitgezien. Naarmate de minuten verstreken zijn, ben ik rustiger geworden, in ‘t vooruitzicht dat er zodirect geconstateerd kan worden wat ‘t euvel is.

Hoewel m’n armen nog steeds niet m’n armen zijn. & M’n maag, weliswaar ondertussen gevuld met 2 boterhammen, nog steeds protesteert op een wijze die ik nog niet eerder meegemaakt lijk te hebben. Zou dat er ook mee te maken hebben?

In ieder geval iets te lezen meenemen. Niets zo afschuwelijk als tussen zwijgzame zieke mensen slechts de ziekte van de hoofden af te kunnen lezen & de struktuur van ‘t behang in de wachtkamer te moeten bestuderen.

Tijd om te gaan poetsen in Zijperspace.