We waren er snel. Hoewel toch pas na 10-en.
Gestopt bij ’t hotel, ingecheckt, sleutel ontvangen, rugzak gedumpt.

Verder.

Nicht so weit weg.
De dichtstbijzijnde kroeg bleek achteraf slechts 3 km lopen langs de onverlichte waterkant van de Regnitz. Dat zou de terugweg worden.

’t Bier kende ik nog niet.
2 Dagen later zou ik voor de gesloten deuren van de brouwerij staan. In Zentbechhofen.
Die moet je nemen, werd er gezegd. Er was ook niet veel andere keus. Maar dit was tijdelijk aanwezig. Speciaal vaatje stond op de bar. Brouwerij Friedel.
Anders was er bier van Keesman, een brouwerij in Bamberg zelf. Familie van de eigenaar van de kroeg. Hij was ’t neefje. Misschien dat hij de boel zou overnemen als de oude dame Keesman zou stoppen. Maar de familieverhoudingen waren niet al te best.
Dus was-ie een eigen café begonnen. Een keller.
Daar zat ik nu. In snel tempo 4 glazen Friedel achterover te slaan.

Naast me Herbert. De man van Corina, de zus van Marianne, de vriendin van Kees. Allemaal aan tafel gezeten, am Tisch, met nog 2 dames gezelschap.
Herbert had belangstelling voor m’n telefoon. Ik was er foto’s van m’n glas mee aan ’t nemen.
‘As a memory,’ zei ik, nog niet geheel aan ’t duits gewend.
‘Wieviel pixel?’ vroeg Herbert. ‘How many pixel?’
We klooiden een beetje. Nee, ik klooide, Herbert gaf advies.
‘Alles scharf, everything sharp,’ stelde Herbert wijzend op ’t menu in de telefoon voor.
‘Ohne Flitz,’ suggereerde ik vervolgens in m’n 1e zinnetje volledig duits.
Dat was ‘m: alles scharf, ohne Flitz. Meteen meer sfeer.

Vakantie was begonnen in Zijperspace.