In ‘t begin was ik van plan een blog te creëren die niet al te persoonlijk zou zijn. Waarbij je niet te snel zou merken wat ik in ‘t dagelijks leven doe. Of hoe mijn verleden mij heeft geboetseerd tot wat ik nu ben. Dat soort dingen wilde ik er zoveel mogelijk buiten laten. Beetje privé houden.

‘t Moest vooral luchtig zijn, misschien zo af & toe wel informatief, maar vrolijke onzin moest de boventoon voeren. Korte verhaaltjes waarbij de opgenomen links meer een illustratie vormden dan dat ze iets opzienbarends of een must-see-spot waren (daar hebben we andere bloggers voor, die veel beter surfen dan ik).

Dat heb ik niet al te lang volgehouden, want allengs werden de postjes persoonlijker & de links in mijn teksten steeds moeilijker te vinden. M’n eigen persoonlijkheid begon zich toch meester te maken van de blog, waardoor ‘t geheel ook een serieuzere toon kreeg. Zonder dat ik ‘t echt doorhad werd ‘t een lijflog, waarbij de vrolijke kant wat meer op de achtergrond raakte.

& Terwijl ik zit te overzien hoe die verandering heeft plaatsgevonden, valt me ook op hoe groot de hoeveelheid is die ik hier dump. 3 of 4 berichtjes op een dag komt regelmatig voor. Niet dat ik altijd even makkelijk schrijf: duurt soms een uur voordat ik een tekst naar voldoening plaats (waarna ‘t nog een paar keer wordt gelezen & gecorrigeerd & bijgevijld). Maar blijkbaar ben ik gewoon een mateloze ouwehoer, blogswijs gezien. Moet dat nog een beetje indammen, want straks heb ik door die continue stroom, niets meer om verder uit te putten.

Voorlopig staan de bronnen nog niet droog in Zijperspace.