‘Eigenlijk is er niets verschenen,’ zegt Paul. ‘Wij beluisteren de hele tijd cd’s die pas in september of later nog moeten verschijnen. Maar die zijn voor ’t publiek nog niet beschikbaar. Voor de rest gebeurt er gewoon niks in de zomermaanden.’
‘Hm, jammer toch,’ zeg ik, ‘juist in de zomermaanden hebben mensen tijd over. & Bovendien loop ik dan altijd met een uitpuilende portemonnee, waarvan ik ’t idee heb dat-ie geleegd moet worden.’
‘Ja, ’t enige waar ik de laatste tijd wel blij mee was,’ gaat Paul toch nog verder, ‘was een beetje swingend plaatje, van Alexanders Dark Band.’
‘Zegt me niks.’
‘’t Is de 1e cd die Maarten & ik beiden hebben aangeschaft. In jaren!’
‘Oh, dan moet ik ‘m in ieder geval even gaan beluisteren.’
Roswitha komt er bij staan.
‘Dit is m’n vriendin,’ zeg ik tegen Paul.
De 1e keer dat ik een vriendin aan m’n cd-boer voorstel, bedenk ik me.
‘Hoi, ik ben Paul,’ stelt Paul zich als vanzelfsprekend voor.
Hij geeft een hand.
‘Ik verkoop hem plaatjes,’ legt-ie uit.
‘& Ik verkoop ‘m bier,’ voeg ik toe.
‘Nou, dat ook weer niet al te vaak.’
‘Ja, maar zo vaak kom ik ook niet meer plaatjes kopen.’

‘Ik heb een cd gekocht die jij ook hebt,’ zeg ik tegen Maarten.
Hij is nog maar net binnen. Stond amper aan de bar. Heeft nog geen slok bier kunnen nemen.
Maarten kijkt me aan. Vragend.
‘Leuk, hè!’ voeg ik er aan toe.
Dan lijkt ’t tenminste wat, zo’n nietszeggende opmerking. Ik heb ‘tzelfde speelgoed als jij & ik vind ’t ook leuk.
‘Wat dan?’ vraagt Maarten evengoed.
Bier vindt-ie blijkbaar toch niet altijd belangrijk.
‘Paul zei tenminste dat ’t voor ‘t 1st was dat jullie beiden dezelfde plaat hadden aangeschaft.’
Er gaat hem een lichtje branden, zie ik aan z’n ogen.
‘Hoe heet ’t ook alweer,’ ga ik verder, ‘Alexanders…..’
‘Dark Band,’ vult Maarten aan.
Hij geeft me spontaan een hand. Een klop op m’n schouder met de andere.
‘Biertje dan maar?’ vraag ik ‘m.

‘Ha, we gaan lekker retro,’ roept Von over de muziek heen, zwabberend met haar mop.
De 1e tonen zijn voorbij. De brullende tijger zakt langzaam naar de achtergrond. Een ordinaire discobandje lijkt de vloer te willen vullen.
‘Ja, lekker ouderwets,’ zegt Mar met de bezem nog in z’n handen.
Ik gooi ’t lekbier in ’t putje & zeg niks. Spoel de tanks na met heet water.
Wacht maar, denk ik.
‘Dit is wel écht oud, hè,’ zegt Mar even later tegen me.
We zijn bijna klaar met schoonmaken. De stoelen kunnen weer van de tafels af.
‘Nee, hoor,’ zeg ik. ‘Is net nieuw. M’n laatste cd.’

‘Zullen we naar bed?’ vraagt Roswitha.
‘Nog 1 keer dat nr,’ zeg ik.
Ik zet ‘m aan & loop vervolgens naar de badkamer. Tandenborstel, tandpasta. Roswitha zoekt ondertussen haar spullen bij elkaar. Toilettasje heeft ze tegenwoordig bij zich.
Ik loop heen & weer. Tussen wasbak & installatie. Knop op harder, m’n tanden poetsend. Als ik uit m’n mond lek, loop ik snel terug. Ik schud met m’n hoofd op ’t ritme van Alexander. Hoewel soms onvoorspelbaar. Kijk Roswitha aan. Ik lach. M’n benen gaan omhoog, schudden langs m’n lichaam heen. Retro weer. & De tandenborstel doet ijverig mee.
Weet je nog wel, die disco, denk ik. Die zaal in ‘t jongerencentrum waar ik m’n benen ook nooit stil kon houden.
Roswitha ziet me met rode wangen aan. Een vage glimlach. Een blik van: hou nou maar weer op.
Nee, ik ga verder. Tot ’t schuim me op m’n lippen staat.
Ik ren naar de wasbak om m’n mond te spoelen.

’t Geluid sterft gorgelend weg in Zijperspace.