M’n collega Yvonne vond ‘t maar niks terwijl ze op de wc zat, die voortdurende herhaling van de titel. Ze vond dat Costello ‘t bovendien te veel schreeuwde.
‘Hmm, ik vond ‘t juist daarom ‘t mooiste nr van de cd,’ zei ik volhoudend, ondanks dat ik m’n nieuwe cd nog maar een ½e keer gehoord had, ‘t luisteren onderbroken door werkzaamheden.
Maar ja, men moet van m’n nieuwe aanwinsten afblijven. Vervelende opmerkingen daarover leveren dwars gedrag op.

Dat betekende dat ik gedwongen was ‘t nr beter te beluisteren. Ik moest weten waarom ik ‘t intuïtief mooi vond. Intuïtief, omdat ik amper tijd had om er aandachtig naar te luisteren; ik ging volledig op in ‘t moppen van de vloer, ‘t tellen van de fooi & ‘t verwijderen van ‘t geld uit de kassa.
Ik kon slechts meemurmelen met ‘t woordje ‘alibi’; m’n concentratie was ergens anders nodig. Geen ander woord drong tot me door.

& Dan, thuis in m’n huiskamer, tussen film kijken & de was ophangen, blogs lezen & maaltijd verorberen; daar ergens tussenin draaide ik ‘t nr nog een keer. Maar ik liet ‘t wel vooraf gaan door de andere liedjes. Tenminste, de liedjes die eraan vooraf gaan op de cd.
Ik besefte me dat ik de tekst inderdaad niet hoor (weer niet hoor), maar wel meegesleept werd door de sfeer.
Eigenlijk wist ik vanaf ‘t 1e moment dus dat ‘t mooi was. Maar ik wilde mezelf ervan overtuigen dat ‘t ook nog een mooie tekst zou zijn.

Ik weet zeker dat de tekst ook mooi is, dat kan bijna niet anders bij Elvis Costello, maar ergens tussen de 5e & de 10e zin verlies ik de aandacht ervoor. Dringt ‘t niet meer tot me door. De sfeer is ‘t enige wat m’n bewustzijn bereikt.

We zijn in andere sferen, hier in Zijperspace, alsof ‘t altijd zo is geweest.