Ik zou niet weten hoeveel km ‘t rijden was richting vakantiebestemming. ‘t Vergde in ieder geval wel een bak vol cassettebandjes die afgewerkt diende te worden, gedurende de heenreis. Na 3 weken vertoeven op de zwitserse camping vond m’n vader ‘t geen noodzaak meer om ze op de terugweg nog een keer allemaal te herhalen. Waardoor een enkel bandje wel erg veel speeluren toebedeeld kreeg.
Dit alles tbv de noodzakelijke ontspanning van m’n vader, die al die kms achter ‘t stuur moest zitten, de stress van ‘t verkeer, inclusief ‘t gevaarte achterop dat 3 weken ons onderkomen zou zijn, ‘t meest intensief meemaakte. & Ondertussen zo min mogelijk ‘t gekwebbel, geruzie, gedrein & gespeel van z’n 4 meegenomen kinderen mee wilde maken.
Dat betekende dus slechts een enkele keer De Dikvoormekaarshow of Suske & Wiske, & heel veel Henk Elsink, Wim Sonnevelt, Toon Hermans, Fons Jansen, ook veel jazz, maar vooral (ojee, heel veel ‘vooral’; zoveel ‘vooral’ dat slechts hij komt bovendrijven in m’n herinnering aan die vakantie-ritten) Roger Whittaker.

Ik kan ‘Irish whistler’ geheel meefluiten, dankzij die vakanties. Zelfs zonder de begeleiding van de fluiter hemzelf. Als ik een mooie dame in ‘t vizier krijg, kan ‘t gebeuren dat ik spontaan ‘Hey, did you ever have seen the most beautiful girl in the world’ ga zingen, weliswaar binnenshoofds, maar met alle toeters & bellen erbij bedacht. Of als ‘t café slechts gevuld is met mannen & een enkele dame op leeftijd, doemt ‘Where have all the young girls gone’ op. Toen ik voor ‘t 1st de film ‘Anatevka’ zag, dacht ik dat ze ‘If I were a rich man’ gejat hadden van Whittaker. ‘tZelfde gebeurde me bij ‘t voor ‘t 1st ter ore komen van ‘Cycles’ van Frank Sinatra & daarop ‘From both sides, now’ tegenkwam.

Whittaker was een soort van doctrine. De doctrine van je zo stil mogelijk houden, lief stripboek lezen achter op de bank, m’n vader mee laten trommelen op ‘t stuur, mee laten fluiten gelijk met de wind die binnenwaaide voor afkoeling, geen ruzie maken met m’n broers.
Jarenlang heb ik de man niet meer willen horen, afschuwelijke kitscherige muziek vond ik ‘t. Strookte niet met mijn voorkeur voor new wave, punk & alles wat alternatief was.

Tot ‘t opeens een tegengesteld gevoel creëerde: een gevoel van heimwee naar veilige vakanties, spelen, stripboeken, zon; jonge jaren van spelen, rennen & zwemmen. Ook al gingen de tekste van die oude man totaal ergens anders over.
& Dat heb ik vooral als-ie plots met z’n stem omlaag gaat: ‘Oh, I don’t believe in if anymore.’

We bouwen dagdromen in Zijperspace.