Ik heb geprobeerd de boom recht in de grond te zetten, maar blijkbaar heb ik de grond niet hard genoeg aangestampt.
Een jaar later stond-ie scheef.
Nu, met een redelijk dikke stam, nog steeds. Alleen iets steviger scheef.

Ik heb zoiets van dat de natuur dat uit zichzelf wel corrigeert. Bloemen blijven de lucht in wijzen.
Alles wil omhoog. De zon tegemoet.

Maar goed, ’t illustreert wel m’n falen. Ik probeer er iets van te maken, van die tuin, maar in al m’n onnozelheid maak ik fouten.
M’n behoefte aan corrigeren ook.

Ik probeer de katten weg te jagen. De slakken te vernietigen. De padden te ontwijken. De vogels te koesteren door bewondering.

Ik heb ook geprobeerd tegen de achterschutting bakken te bevestigen. Daar moesten hangplanten in komen.
Ik kende weliswaar geen hangplanten, maar daar wist de natuur vast raad op.
De natuur die tuincentrum heet.

Ik was vergeten dat je dergelijke planten, ze stonden hoog & droog, regelmatig met vocht moest bijvoeden. Ze stonden ook te ver weg voor m’n tuinslang, die gloedhete zomer.
De bakken vielen binnen een jaar uiteen. Naar beneden.
De haken die ze in bedwang moesten houden hangen er na al die tijd nog steeds. Leeg. Ik probeer ze te vermijden als ik foto’s neem. Een foto met een haak is mislukt.

Nu moet ik nog durven van de appel te eten. Opnieuw proberen.

Ik kreeg last van m’n maag rond m’n 20e. Van m’n darmen eigenlijk. ’t Zou ook een jaar later kunnen zijn geweest.
1st Met koffie gestopt. Toen met appels. Daarna met bananen. Norit & strepsils werkten ook averechts.
’t Deed me aan m’n moeder denken die vanwege haar migraine haar dieet steeds verder aangepast zag worden. Een alternatieve geneeswijze waar ze uiteindelijk niets aan bleek te hebben.

Ze mocht ook geen bril meer dragen waar mogelijk goud in verwerkt zat. Of kettingen.
Geen vet meer eten na 7 uur ’s avonds.
Geen koffie voor 10 uur ’s ochtends. & Dan hooguit op gezette tijden. Op de minuut precies. Zonder ’t gewoonlijke ½e schepje suiker.

Onze moeder zat in een dwangbuis. Onderweg naar Zwitserland at ze op voorschrift bijv geen fruit.
Ze had vervolgens de meest knallende hoofdpijn ooit. Langs de kant van de snelweg moesten we stoppen om haar te kunnen laten overgeven.

We konden wel naar onze vader luisteren, die gewoonlijk zei dat we op zaterdagavond vroeg thuis moesten zijn om Ma een beetje nachtrust te gunnen, maar zelfs als we dat deden wisten we dat de zondag aan hoofdpijnstilte verloren zou gaan.
De zondag was, buiten de kerkdienst, vaak stil. Muisstil.
Alleen Pa had toestemming zijn jazzplaten te draaien.

Tot ze eindelijk mee mocht doen met een experiment. Ze mocht een nieuw medicijn proberen.
Weg!
Ze had na ’t inspuiten van ’t medicijn binnen de kortste keren nergens last meer van.
(ze heeft ’t bij mij ooit ook eens ingespoten; ’t was een paradijselijke ervaring om je koppijn door je lichaam weg te voelen smelten)

Maar ik heb zo veel dingen geprobeerd, probeer ik mensen tegenwoordig duidelijk te maken. Die dingen zijn me alleen niet bevallen.
& Nu wil ik aan m’n lijf geen veranderingen meer. Niets nieuws moet moeten. Alles moet blijven. Alles moet staan.
Rechtovereind.

Tenzij ’t altijd anders is geweest in Zijperspace.