Ik heb er een 3e beker thee plus toetsenbord bij gehaald. Gordijnen mogen nog wat langer van de zon genieten; mij zou ‘t alleen maar afleiden. De lichaamsonderdelen die de toetsen moeten beroeren heb ik een korte warming-up gegeven bij de social media (m’n typediploma praat bijkans sneller dan m’n mond die bij tijd & wijle twijfel over z’n onderdaan tong krijgt uitgestrooid).
Een gesprek dus gister. Nog dezelfde middag volgt ‘t rapport.
Ik vroeg bij afscheid met de dame: ‘Gaan we elkaar na vandaag nogmaals zien?’ Zoals ik gewend ben van zorginstellingen, begeleiders, controleurs, huisartsen, diagnosten, etc… Je komt altijd terug voor rapportage of vervolgonderzoek.
Tenzij er niets viel te constateren & ik hooguit nog een doorverwijzing voor behandeling aan m’n hypochondrie kon verwachten.
Zij zei ‘Nee.’
& Drukte een beslissende hand.
Ze liep met ons mee & gebruikte ‘tzelfde middel om m’n werkgever te verwelkomen, die zijn zelfde hand 1 à 2 tellen ervoor gebruikte voor een vanuit de verte groet naar mij.
Dat zijn de contacten van die dag.
(ik heb Tineke op de fiets nog wel ff een plakkus die ik op m’n hand had gelegd op haar handschoen van de rechterhand gedrukt terwijl ik haar bedankte dat ze mee was gegaan, kikker in keel)
Van m’n cardioloog kwam ‘t 1e verdict, 2½ jaar geleden eigenlijk al. Maar hij deed ‘t nog even dunnetjes over afgelopen jaar. Wat strenger evenzogoed: ‘Je mag niet meer tillen.’
& Zij, daarnet nog onwetend, ze stond er voordat we begonnen blanco in, verwerkte mijn woorden, nam die van een zekere werkgever plus bedrijfsarts mee & (zou ze ook 10 vingers hebben want toch tamelijk snel?) liet mij weten dat wat ik al wist nu stond geschreven.
28 mei as zit ik 25 jaar in ‘t bier. Als ik ‘t traject van ‘t 2e spoor weet te lengen tot die datum. Als ik mijn enthousiasme voor een onverwachte droombaan zal weten te temperen (met veel priemelig kleine beestjes & boeken & diep voorovergebogen neuzen & mensen met lessen hoe ik de pietepeuters beter kan ontwaren tussendoor de bomen & daarmee al dan niet gepaard gaande bos).
25 Jaar.
Ik hou van getallen, ook al zal ik dat altijd enigszins willen relativeren.
Maar ik moet toegeven dat ik spijt had dat de 10.000e verdagdag door anderen onopgemerkt voorbij ging. Dat ik ‘t compenseerde door op de 5 x 5 x 5e dag van 2005 (5 mei), 25 dagen na mijn verjaardag (de 100e dag van ‘t jaar), mijn 15.000e verdagdag vierde.
Ik heb nog een speech klaar liggen, voor op de komende 100e dag. Tekst ligt al jaren klaar, van de week tussen de paperassen terug gevonden.
‘t Gaat over niets, zullen mogelijke toehoorders die dag wel denken.
Maar voor mij gaat ‘t over woorden die niet te beteugelen zijn, die zingen & dichten & wemelend wervelen, met ollekebollekes & toetsen als gereedschap die uiteindelijk pas worden gestopt met hun getik door een mooi getal.
De thee is koud, de backspace moe in Zijperspace.