Ze waren ‘m aan ’t buiten zetten toen ik voorbij reed. Een andere bank stond klaar om via ’t raam naar binnen te worden gemanoeuvreerd. Nieuw, kleurig, heel.
Mijn bank had enkele draadjes die er los aanhingen. Je kon zien dat er mensen op gezeten hadden.
‘Gaan jullie die weggooien?’ vroeg ik.
‘Ja, wil jij ‘m hebben?’ reageerden ze spontaan.
Nog nooit eerder in m’n straat gezien, die mensen. Maar nu bleken ze te bestaan. Met een bank die ze overhadden.
‘Ik zou wel willen,’ zei ik, ‘maar ik zou niet weten hoe ik ‘m bij mij naar binnen moet krijgen.’
Ik kon niet zomaar enkele vrienden optrommelen om ‘m naar binnen te takelen.
‘Oh, dan help ik je wel,’ zei de jongen.
‘Hij is hartstikke schoon,’ zei z’n vriendin vanuit ’t raam. ‘We wilden alleen nou ‘ns wat nieuws. We hebben geen katten, dus je zal geen last van haren of kattenpis hebben.’
Alsof ze een verkooppraatje aan ’t houden was.
‘We hebben ‘m al vanaf ’t moment dat we in Amsterdam zijn gaan wonen. Eigenlijk wilden we ‘m niet kwijt. Want we zaten er altijd in. Gekregen van zijn tante, toen zij nieuwe meubels kocht.’
Ze knikt naar haar vriend, die ondertussen met een vriend druk doende was de nieuwe bank naar binnen te brengen. Zij sprak vanuit ’t raam dat vrij was.
‘& Anders laten we ‘m gewoon buiten staan. Dan komt vanzelf wel iemand ‘m ophalen. Of anders de dienst voor ’t grofvuil. We kunnen de bank gewoon niet houden. ’t Zou niet meer in ons huis passen. Zonde toch eigenlijk, hè!’
Ze keek daarbij naar haar vriend. Die steunend knikte.
‘Ik wil ‘m wel hebben,’ zei ik. ‘Maar dan moet ik 1st zorgen dat er ruimte in huis is. Zorgen jullie dan ondertussen dat-ie niet stiekem meegenomen wordt?’
‘Ja, we rusten wel even uit op de bank,’ zei de jongen, die de nieuwe bank ondertussen had neergezet. ‘Dan kunnen we afscheid nemen.’

Ik bracht m’n spullen thuis. Verschoof enkele stoelen & tafels. Keek of er ruimte was om via ’t trappenhuis met de bank boven te komen. & Zocht naar touw.
Vervolgens keerde ik terug.
Met de jongen sjouwde ik de bank de 100 meter richting mijn huis. We probeerden ’t trappenhuis, maar na 1½ meter zaten we al vast. Ik liep naar boven. Gooide 1 uiteind van ’t touw naar beneden, die hij bevestigde aan de armleuning. Hij kantelde de bank, ik trok. ’t Touw sneed in m’n vingers. Maar op ’t moment dat de jongen niet verder kon helpen met tillen, rende hij naar boven om mee te helpen trekken. We kantelden ‘m over de balkonleuning & plaatsten ‘m ergens in de huiskamer.
Ik bedankte de jongen. Hij vertrok & ik heb ‘m daarna nooit meer gezien.

De bank staat kalm. Hij wordt slechts voor ’t dumpen van kleren gebruikt. & Als er iemand langskomt. Ik zit er zelf hooguit 1 keer in de maand in, om de veters van m’n schoenen vast te maken. Dan zak ik aan de zijkant iets weg.
Ik heb er wel ‘ns in gelegen toen ik ziek was. Elke andere plek had niet gewerkt, leverde extra pijn in m’n rug op. Toen heb ik me tegen de achterkant van de bank laten zakken met m’n rug, kroop weg in de bank. Dat heeft 1 middag geholpen. Ik kon slapen.
Een andere keer zou iemand anders er de nacht op doorbrengen. Mijn huis was ’t logeeradres. De reguliere bank was al door iemand anders als bezet geclaimd. Maar aan ’t eind van ’t feest is alleen de laatste bank als slaapplaats gebruikt. De andere persoon bleek een zachter bed gevonden te hebben, met een nog zachter persoon als gezelschap.
Hij wordt gebruikt als we Catan spelen. De enige keer dat er daadwerkelijk iemand in gaat zitten voor langere tijd. Dan kunnen we met z’n 4-en, eventueel met z’n 5-en, om de tafel plaatsnemen. Ik haal dan de plank tevoorschijn die moet dienen als spelbord. De tafel zelf is te klein voor ‘t spel. Die plank staat verstopt achter de rug van de bank. Ik kan er goed spullen achter verstoppen. Platte dozen. Foto’s die ik niet wil zien. Spullen die ik per ongeluk verloren ben omdat er plotseling visite aandiende. & De speelplank voor Catan staat er goed verborgen.
Hij kraakt. Of eigenlijk de contactdoos. De achterpoot, die doorloopt in de achterleuning & vervolgens uitsteekt aan de bovenkant, komt ertegenaan. Als de bank verschoven is, kreunen ze als ik voorbij loop. De grond zakt daar blijkbaar ietsjes door, waardoor de bank lichtjes beweegt, & op een gegeven moment wrijving met de contactdoos veroorzaakt. 1 Keer per maand moet ik daarom de bank een cm verschuiven.
Maar de belangrijkste functie heeft de bank toch als voetensteun. Ik leg m’n benen erop neer als ik een boek ter hand genomen heb & in m’n relaxstoel ga lezen. M’n billen & benen hangen dan op een ideale zelfde hoogte. Niet te ver van de kachel verwijderd, maar ook niet te dichtbij. Eventueel kan ik m’n benen optrekken, tegen de rand van de bank laten steunen, & ’t boek laten rusten op m’n bovenbenen. Dat leest ’t lekkerst.
De bank laat zich alles gebeuren. Zolang-ie maar niet wordt verwijderd, schijnt-ie te denken. Eens in de zoveel tijd, vooral niet te vaak, want daar is mijn luiheid niet tegen opgewassen, wrijf ik ’t vuil tussen de kussens weg, pak er de stofzuigerslang eventueel bij.

Maar verder niks, voor de rest staat-ie daar maar, aan de zijkant van Zijperspace.