Er zat vanochtend een bobbel in m’n buik. ‘t Voelde in ieder geval zo. Als ik er naar keek, of als ik poogde m’n hand er over te laten glijden was ‘t er niet. Op momenten dat ik onnadenkend voorover boog opeens wel. Als een kleine opgeblazen ballon.

Ik ken m’n darmen ondertussen wel. Ik weet hoe ze door m’n lichaam lopen & waar ze ‘t liefst samentrekken. Al vaak genoeg heb ik gedacht dat ik dood zou gaan, omdat ik die ene bocht in m’n darmen over ‘t hoofd zag. De bocht die in de buurt van ‘t hart komt, waar zich ook veel opstoppingen voor kunnen doen. Waardoor ‘t lijkt alsof je pijn in je hart hebt, terwijl ‘t slechts een kleine ophoping in de bewuste bocht is. Een mens heeft veel darm, trouwens. Veel te veel, heb ik wel ‘ns gedacht.

Die bobbel in m’n buik leek niks met m’n darmen te maken te hebben. Dacht ik eigenwijs.
Ik ging naar de wc & dacht dat ‘t wel over zou zijn daarna. Na de stoelgang bukte ik me om iets van de grond op te rapen. De bobbel zat er nog steeds, merkte ik toen.
‘Ik moet weten wat ‘t is,’ ging ‘t door m’n hoofd. ‘Als ik weet wat ‘t is, hoef ik me niet meer ongerust te maken.’

Ik heb ook ervaring met dit soort gedachten. Rond de tijd dat ik m’n darmen beter leerde kennen, had ik vaak dit soort gedachten. Ik moest precies weten welke beweging, geluid, steek etc in m’n lichaam waarvoor stond. Alles wat niet logisch anatomisch verklaarbaar was, zou een aankondiging zijn van mijn waarschijnlijk vroege dood. Anders een zeer ernstige slepende ziekte. Ik maakte me zodoende altijd zorgen.
Als je je zorgen maakt, kan je last krijgen van je darmen, kwam ik later te weten.

Ik ging in m’n relax-stoel zitten. Die heeft z’n naam al enkele malen waardig getoond, behalve dan op momenten dat ik er op in slaap viel. Da’s echter een ander verhaal.
Ik pakte er een boek bij. Dat doe ik de laatste tijd nl bij bijna alle handelingen. Nu kwam ‘t helemaal goed uit, want in m’n relax-stoel lees ik veel.
Ik ging m’n lichaam voelen. Kijken waar de bobbel zat.

Darmen kunnen verschrikkelijk veel lawaai maken. ‘t Kan zo krachtige borrelen aldaar, dat je met schaamrood op je kaken denkt je te moeten xcuseren tegenover je buurvrouw (idealiter zijn dat bij mij buurvrouwen). Meestal zijn dat dan ook spastische darmen. Zo wordt dat genoemd. De gastro-enteroloog vertelde me dat ‘t toch bekend stond als een vrouwenkwaal. & Die gastro-enteroloog weet alles over darmen, ontlasting & wat meer zoal in kontakt staat of ‘t resultaat is van de darmen. Hij moet dus ook weten wie er meer last heeft van dit soort verschijnselen. Vrouwen, wist hij me dus te vertellen.

Ik zat nog maar net & m’n darmen begonnen zich te roeren. Lekker ouderwets, zoals ik ‘t al jaren niet had meegemaakt. Ik kreeg ook een kleine steek bij m’n hart. Dat deed me deugd. Want die gastro-enteroloog had me ook uitgelegd waar de darmen zitten. Dat verhaal gold voor mannen & voor vrouwen.
Een goede gastro-enteroloog houdt ervan om te kijken wat er zich zoal in je ontlasting afspeelt. Hij maakt daarbij geen onderscheid tussen mannen & vrouwen. Daar kon ik in mee gaan. Hij wilde ook graag met een camera in m’n darmen kijken. Moest ik een dag nuchter zijn. & Dan zou ik bovendien een klisma krijgen.
Toen ben ik uit gaan zoeken waarom ik last van m’n darmen had. ‘t Komt vaak door stress, had die gastro-enteroloog me verteld; vooral vrouwen stoppen hun stress in hun darmen. Als ik ergens stress van kreeg, dan was ‘t wel die klisma. De andere stress in m’n leven heb ik meteen ook afgezworen, bij ‘t belletje dat ik toch niet voor dat camera-onderzoek wenste langs te komen.

Er zit nog steeds een bobbel in Zijperspace; we laten ‘m daar zitten.