box

Dat plaatje is helemaal niet meer zo belangrijk. Ik heb al eerder een foto van Tom Waits geplaatst vanwege een nr dat ik gelinkt had. 't Gaat dan ook vooral om 't feit dat men dat nr kan horen. Simpel als dat.

Waar begint ’t begin? Waar start de belangstelling voor & ’t stokken van de adem?

’t Begint in ieder geval bij ’t overvallend lichte beroeren van de piano. Zo ook begint ’t bij ’t lenen van een nr, misschien wel een plaat van Rinus. Of anders van Guus. Je zet ’t op tape, & vervolgens is ’t een kwestie van spelen & spoelen.
Er zijn te veel namen, te veel herinneringen. De ene hersenhelft lijkt ’t 1 te zeggen, de andere heeft een voorkeur voor ’t ander.
Ik weet slechts dat ik plots in kontakt kwam met ‘Soldier’s things’. Daarna kon de wereld niet meer dezelfde worden die ’t tot voor kort leek.

We kregen schorre kelen, m’n broertje & ik. Dat was de tijd dat Quint nog m’n broertje was, nog lang niet een broer. Beiden gezeten op de fiets, of anders in 1 van beider slaapkamers, zongen we onze stemmen hees, om vooral in de buurt van de rook & whisky van Tom Waits te komen.

Ik draai ’t nr nogmaals, om weer die lichte toetsen te horen beroeren. & De verzameling artikelen die een soldaat blijkbaar met zich meedraagt.
Ach, ik begreep niks van de tekst. Ik kende delen van de tekst hooguit om de stem van Tom Waits te kunnen imiteren.

Maar terwijl Tom ‘Ooooh, and this one is for bravery…’ zingt, zie ik mezelf achterover geleund zitten bij m’n buro op zolder. Geen zin om verder te gaan met leren. Wel zin om uit de zolderkamer te kijken. Naar niks. Als er ergens niets te zien was, dan was ’t wel uit een zolderkamer in Den Helder. Maar ik keek naar ’t verlangen de deur uit te zijn. M’n pen lag naast m’n hand. M’n boek, m’n aantekeningen, m’n potlood; ze lagen versteend te staren naar waarom ik op me liet wachten.

Ik zie verloren vriendinnen, verloren liefdes. & De dwang om op m’n kamer te blijven, omdat ik toch echt m’n proefwerken, m’n tentamens moet halen. Ik zie verlangens naar vrienden, naar samenkomsten, naar gefrustreerde gesprekken waar ik ook weer niks van begrijp. Verwerpingen, ontkenningen, voorover leunen, huilbuien. De angst m’n vrienden voor altijd te verliezen.

& Een dagboek, waarin ik alles bewaar. Waarin ik m’n eigen dapperheid registreer.

Zijperspace is toe aan een nieuwe cyclus.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *