Ik vroeg m’n vader of-ie ‘t leuk vond dat bijna al z’n kinderen weer ‘ns bij elkaar waren. Hij glimlachte & zei dat ‘t nog wel vaak zou gebeuren, want Ma & hij zouden nog zeker 90 jaar worden.
Dat is nog 20 jaar te gaan, Pa, dacht ik & zei niks, maar glimlachte met ‘m mee.

We hadden, bij wijze van verrassing, een kerstbrunch georganiseerd voor ‘t hele gezin. In ‘t eetcafé van Quint. Alleen Carel, Franchet & kinderen konden niet komen. Voor de rest was iedereen er.
M’n moeder had aan iedereen afgelopen tijd een beetje door laten schemeren dat ze kerst toch ‘t meest prettig zou vinden als ze ‘t met Pa thuis kon doormaken. Tenslotte misschien wel de laatste keer dat-ie ‘t bewust zou meemaken, gezien de mate waarin z’n geestelijke toestand de laatste tijd was achteruitgegaan. Nog 1 keer bewust met z’n 2-en kerst doormaken had ze voor ogen. Ze had div uitnodigingen van zonen & schoondochters te komen eten daarom al afgewezen.
Dus kwam iemand met ‘t lumineuze idee dan maar een kerstbrunch te organiseren. Waar m’n ouders plots per ongeluk zouden arriveren.

Zelfs ik was bereid te komen. Ondanks m’n grote aversie van ‘t kerstgebeuren. Stiekum had ik de nacht bij Quint doorgebracht, na zogenaamd op kerstavond afscheid te hebben genomen van m’n ouders. Kerstavond komen eten zou ik waarschijnlijk nog net doorkomen, had ik vantevoren laten weten.

M’n moeder had verrast gekeken toen ze mij zag. De anderen leek ze al enigszins te verwachten. Gedurende de afgelopen 24 uur was schijnbaar toch al iets van ‘t plan tot haar doorgedrongen. Van mij verwachtte ze blijkbaar dat ik ook dit jaar kerst zou negeren. Dat ik weer niet zou deelnemen aan de etentjes & kerstvisitaties. Behalve dan de dag ervoor.
‘Ik dacht dat je al weer in Amsterdam was.’
M’n vader schuifelde achter haar aan, kreeg een stoel toegeschoven, & liet zich in die stoel gedag zeggen door alle kinderen. Nauwlettend hield-ie m’n moeder in de gaten. Z’n hand, ik zag de beaderde hand van Opa weer voor me, lichtjes trillend op de tafel.
Hij maakte zachtjes een opmerking. Ik luisterde op dat moment niet goed.
‘Wat zeg je, Pa?’ vroeg ik met m’n aandacht er ditmaal bij.
Nog wat kort gebrabbel. Hij keek vragend. Keerde z’n hoofd voor een kort moment binnenstebuiten op zoek naar datgene wat zich daar net nog had afgespeeld.
‘Ik weet ‘t eigenlijk niet meer,’ zei hij zacht.
‘Geeft niks, Pa.’

‘Wat vindt Pa er nou van?’ vroeg ik m’n moeder aan ‘t eind van de brunch. Marc had z’n best gedaan op sobere wijze een xclusief kerstmaal te bereiden. Nagenoeg alles was opgegaan zonder dat ook maar iemand tekort had gegeten.
M’n moeder glimlachte me bezorgd toe. Een vraag rimpelde op haar voorhoofd terwijl ze antwoordde.
”t Is zo moeilijk te zeggen wat-ie tegenwoordig denkt. Ik zou niet durven zeggen of-ie ergens van geniet of niet.’

Ook in Zijperspace durft men niet te zeggen of kerstmis genietbaar is.