Oma kwam bijna elke zondag langs. Oma Zijp. Opa Zijp zat ondertussen in ‘t verzorgingstehuis De Koogh of anders was-ie inmiddels al overleden. Oma woonde in haar 1tje in de aanleuningwoning tegenover ‘t bejaardentehuis. De bezoeken van Oma op zondag gingen gewoon door. Ze werd opgehaald door m’n vader, bleef eten & werd weer thuisgebracht. & Daar tussendoor waren de balletjes”. Daar leefde Oma naar toe. Voor haar ‘t hoogtepunt van de week.

Oma was bijziend. Langzaam maar zeker werd ze blind. Haar gezichtsveld werd steeds meer beperkt door een soortemet kokereffect. Ze kon niet zien dat ‘t niet prettig was tegenover haar te zitten. Misschien dat ze op haar leeftijd ‘t besef verloren had dat als je als vrouw wijdbeens gaat zitten er een bepaalde mate van inkijk kan ontstaan. Wij wilden niet tegenover haar zitten. Dan moesten we de hele tijd de onderkant van haar korset aanschouwen.
Waarschijnlijk kon ze geen andere houding aannemen. Haar oude lichaam dwong haar misschien wel daartoe. M’n moeder had ‘t haar al meerdere keren toegefluisterd als ze een moment onder elkaar waren, maar een week later stonden de benen weer net zo wijd. Naarmate je ouder wordt ontglippen er wel meer dingen aan je aandacht. We konden er voor de rest niet echt mee zitten. Zolang er maar geen andere visite was.

Er ontglipte nog wel meer aan m’n Oma. Maar ik had altijd ‘t idee dat ze daar wel haar aandacht bij had. Ze ging nl vaak een wandelingetje door ‘t huis maken vlak voordat ‘t zover was. Ze stond op van de bank, stommelde richting keuken, waar m’n moeder ‘t eten aan ‘t bereiden was, & na een meter afgelegd te hebben hoorde je de pruttels van onder haar rok. Dan was ‘t beter je gedekt te houden. Snel naar je kamer om je huiswerk af te maken. Of gewoon naar achter, naar buiten, de frisse lucht in, want de geur in de kamer was niet meer te houden.
Zelf slofte ze langzaam verder, alsof er niks gebeurd was, naar de keuken & begon een nietszeggend praatje met m’n moeder over de duif in de boom achter haar woning. Haar reuksporen had ze achtergelaten in de woonkamer. Niemand die daar de komende 5 minuten wilde weerkeren.

‘t Ging haar om de balletjes. & Dan specifieker: ‘t reserve-balletje. Wij hadden er allang geen zin meer in. We wisten niet hoe we er ooit aan begonnen waren, maar voor Oma hielden we ‘t in stand. Op aandringen van moeders. Voor de rest had ze niks meer, werd ons uitgelegd. Als ‘t aan ons gelegen had was ‘t eigenlijk allang al afgeschaft, maar Ma bleef vol houden dat Oma er zo naar uitkeek.
Wat voor programma er ook op de andere zender was, om 5 over 8 moesten we naar de lotto-trekking kijken. Iedereen had een gulden ingezet op zijn eigen favoriete nr. Als ‘t reserve-balletje op dat nr terechtkwam had je de pot gewonnen.
Niemand die ‘t ook maar iets interesseerde, behalve Oma. & Degene die plots toch de pot gewonnen had. Zo opportunistisch waren we ook wel weer. Meestal was Oma ‘t die de pot won. Waarschijnlijk voelden ze daar bij de trekking dat dat oude vrouwtje, speciaal voor de uitzending op 20 cm gezeten van ‘t beeldscherm, ze werd bijkans opgeslurpt door ‘t tv-toestel zelf, zodat ze ‘t laatste balletje nog net kon zien vallen, er al haar ziel & zaligheid in kon gooien. Terwijl de rest zo snel mogelijk de andere zender weer aan wilde hebben.

Als Oma had gewonnen nam ze de week erna iets lekkers mee. Of had ze m’n moeder daartoe opdracht gegeven. Dat verorberden we terwijl we ons eigen programma bekeken.
M’n vader & Oma stonden op. Haar jas werd aangetrokken. Ze werd achterin de auto gezet. M’n vader bracht haar weer naar huis.

‘t Gewone gezinsleven in Zijperspace werd weer opgevat.