contact

Ik probeer weer ‘ns orde in m’n leven te scheppen, maar dat doe ik op dezelfde manier als dat ik al zo vaak heb gedaan. M’n sociale leven moet op orde gebracht worden; ik moet weer aandacht besteden aan de mensen die ik gekend heb, nog steeds ken, waarvan ik weer wil weten hoe ‘t met ze gaat. ‘t Wordt tijd dat ik weer uit m’n schulp kruip. ‘t Wordt tijd dat ik me ga realiseren wat er met anderen gebeurt.

(Ik noem de namen nu eens ff niet. Gewoon de 1e letter, met een punt er achter; de personen in kwestie herkennen zich vanzelf wel in ‘tgeen ik schrijf. Waarom zouden andere mensen moeten weten dat ‘t om hen gaat? Net iets teveel details om voor een buitenstaander namen bekend te maken.)

Ik moet weer met J. uit eten. Ik moet haar bellen om daarvoor een afspraak te maken, maar vergeet ‘t elke keer, of stel ‘t uit naar een geschikter moment, waarop ik ‘t alsnog vergeet. Of nogmaals uitstel. Ik had beloofd te bellen, nadat bleek dat ik later van vakantie terug zou komen.

Ik zal M. toch ‘ns een meeltje sturen. Dat ik ‘t hartstikke leuk vind voor haar vriendje, maar dat ‘t niks is voor mij om zo’n website te linken. Ik verheug me er op meer kontakt met haar te hebben, wil haar veel vaker zien, maar kan haar niet uitleggen, durf haar niet uit te leggen dat ik ‘t een afschuwelijk programma ga vinden waar ‘t vriendje in op wil treden.

Dat zijn de negatieve kanttekeningen. Ik dacht: ik kan maar beter daar mee beginnen, ook al leerde Chiem van Houweningen me ooit dat je beter 1st positieve kritiek kan leveren, dan is de mens meer bereid ‘t negatieve te accepteren, maar ik heb ‘t tenslotte tegen mezelf, dus die les dringt momenteel waarschijnlijk toch niet tot me door.

Ik ga binnenkort bij S. op visite. & Ook bij M. Kijken hoe Culemborg er uitziet, & anders Breda. Wat zij er van maken. Hoe groot een huis in zo’n plaats is in vergelijking met ‘tzelfde bedrag in Amsterdam. & Kijken hoeveel veiliger kinderen opgroeien. Zien hoe ‘t is op te groeien, verder te leven in een plaats buiten Amsterdam.

Ik ga bij P. langs. De afspraak is al gemaakt. Omdat zo’n 1e ontmoeting veel te snel gaat, ook al denk je elkaar uit & te na te kennen. Voordat je ‘t weet ben je ‘t gezicht alweer kwijt. Tast je je geheugen af naar een beeld, & raak je die kwijt doordat je juist te bang bent ‘t te verliezen. Alle zinnen raken vervlogen in een overpositief geheugen. ‘t Wordt tijd om elkaar te ontmoeten onder een geringere spanning dan die 1e keer.

B. gaat trouwen. Uiteindelijk, stond er op de aankondiging. Er stond ook nog iets op ‘t geboortekaartje van z’n 2e kind, maar die probeer ik al een ½ jaar te negeren, omdat ik me er niet toe kon zetten een afspraak te maken. Vooral omdat ik me doodschaam dat ik er niet toe kom. & ‘t Vergeet zogauw ‘t moment daar is om te bellen.

A. kwam plotseling langs. We hebben gepraat wat we beiden nou aan ‘t doen waren, terwijl hij mijn bezigheden meteen in ogenschouw nam. ‘t Was tenslotte op m’n werk. We hebben gepraat over vriendinnen die kinderen kregen, soms al hadden; over vrienden die gingen trouwen & ook al kinderen hadden. Over M. die overleden was. & Hoe. Over schuldgevoelens bij de overlevenden. Over M.

Een telefoontje van C. & Ik vraag me af hoe groot haar kleine is. Hoe haar huis er ondertussen uitziet. Waarom ‘t zoveel moeite kost geregeld contact te hebben.

Ik was afgelopen zaterdag op visite bij E. Ze had kanker. Daar kwam ze kort na m’n verjaardag achter. Meteen geopereerd, meteen verwijderd. Ik zat vanaf m’n verjaardag te wachten op een telefoontje. Ze had immers gezegd: ‘Nu zal ik jou een keertje bellen.’ Maar een ½ jaar later nog steeds niets gehoord. Tot S. ‘t me vertelde. Toen moest ik wel bellen. Toen moest ik zien of E. nog steeds E. was. Toen moest ik weer lachen met haar. Drinken ook. Toen wist ik dat ‘t goed was langs vrienden te gaan. Je gezicht af & toe te laten zien.

‘t Is ongelooflijk hoe je verleden terug kan komen als je in gezelschap bent van mensen van toen, hoe je gemak terugkomt, ‘t gevoel dat je thuis terugkeert, hoe alles in orde is.
Je maakt een grapje. De 1 lacht, de ander lacht. Alles is begrijpelijk. Alles is normaal. Je omhelst elkaar, geeft elkaar een zoen.

& Je keert terug naar Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *