Ik zal ‘t volgende volledig uit m’n hoofd moeten vertellen. De VPRO-gids ligt tenslotte maar liefst 2 meter van me vandaan. Veel te ver, veel te vermoeiend om daarvoor op te gaan staan.

M’n collega vindt, ze zei ‘t laatst, de VPRO-gids maar saai. Valt niets aan te beleven, zei ze.
‘Hoe kom je daar nou bij?’ vroeg ik verwonderd. ‘Elk artikeltje in die gids kan je lezen zonder dat je uiteindelijk ‘t programma hoeft te zien. ‘t Zijn op zichzelf staande stukjes, zonder ‘t begeleidend programma zijn ze al interessant genoeg.’
‘Oh, hmmm. Geef mij toch maar de VARA-gids.’

Ik nam altijd de VPRO-gids mee de trein in. Machtig interessant om ‘m helemaal uit te pluizen. Onderweg van Amsterdam naar Den Helder had ik genoeg tijd om alle artikelen te doorgronden, te weten te komen wat er de komende week ging gebeuren & wanneer de noodzaak daar was m’n video-recorder te programmeren. & Ik werd er wijzer van. Hij was gevarieerder dan een opinie-weekblad. Beter aansluitend op m’n studie bovendien.
Ik ben altijd een talent geweest in ‘t nuttige met ‘t aangename te verenigen.
Tot vervelens toe, vonden enkele vrienden. Vermoeiend ook, vonden anderen. Die reken ik niet meer tot m’n vrienden.

Ik heb verhalen gelezen over dinosaurussen, die me normaliter de ballen interesseren. Over de secretaresse van Luns, die totaal overbodig was, omdat Luns veel sneller was met z’n steno; de wijze waarop men handen kan lezen; waarom cassette-bandjes uit de mode zijn geraakt; wie die schrijver toch was die tijdens ‘t boekenbal de voeten van beroemdere mensen kuste; waarom je beter je mond kon houden op ‘t moment dat een bepaalde dichter z’n gedicht verkondigde, ook al was-ie reeds dood; hoe stekelig een stekelvarken in werkelijkheid is; hoe ver ‘t geluid draagt dat wij hier op aarde gezamenlijk produceren, etc.
‘t Is een groot Kijk-tijdschrift, maar dan voor volwassenen. Vaak ook gerelateerd aan de aktualiteit.

Maar dat interesseerde me de ballen, toendertijd, de aktualiteit, laat staan dat ‘t me tegenwoordig iets doet. ‘t Ging me er om dat ik me uitstekend amuseerde, gezeten in de trein. Ik had ‘t idee dat vrienden van me ‘t blad gevuld hadden. Dezelfde vrienden waarmee ik ‘t blad van Film & Tv-wetenschap vulde. Ze hadden vast stiekem over m’n schouder meegekeken (& hadden, heel gluiperig, een goed-betaalde baan bij die gids), me bespiedend in wat ik nou leuk vond om te lezen. Met de trein onderweg naar de volgende bestemming. Zonder tv in m’n nabijheid. Die had ik immers niet nodig op dat moment.

Waar ‘t nou om ging. Waarom ik over de VPRO-gids begon.
Er stond een stukje over ‘t platenlabel Excelsior in, vanavond. Vrouw van eigenaar van ‘t label belde haar echtgenoot, zo werd erin verteld, vanuit een platenzaak. Ze was verontwaardigd dat de cd van Macy Gray alweer € 20,- moest kosten. Dat dat toch echt te ver ging. & Dat die eigenaar (men begrijpt: ik ben z’n naam vergeten & de tocht naar de gids is nog steeds een te grote opgave) toen besloot dat dat anders moest.
Die grote pief van Excelsior besloot dus zomaar dat zijn cd’s, men weet wel, die van klassiekers als cd’s van Johan, Spinvis, Caesar, Daryll Ann & Meindert Talma, voortaan niet meer mochten gaan kosten dan € 15,-. Omdat hij ook verontwaardigd was.

Nou zal men zich natuurlijk afvragen: wat heb ik nou aan dit verhaal? Zit er een boodschap in? Moet ik er dan iets mee?
Niets, nee, nee, zijn de achtereenvolgende antwoorden.
Ik ben echter wel meteen op de fiets gestapt, hoewel ik ietwat krap in tijd zat ivm m’n werk, om bij m’n cd-boer de 1e cd van Johan te kopen. Omdat ik ‘m nog niet had. Omdat ik dat eigenlijk schandalig vond.

Kijk, zo komen de dingen dus samen, dacht ik, toen ik op m’n werk de nieuw aangeschafte cd draaide. Hoewel ik daar niet de beschikking over een VPRO-gids had.
De cd kostte me € 12,95, de VPRO-gids kost in de winkel € 0,90, maar ik heb een abonnement op de laatste, dus beding ik daar zelfs nog korting op.

Zelfs met korting kan men veel lol beleven in Zijperspace.