Net als de kinderen op de kleuterschool. En dan doel ik op de kinderen die altijd overdreven netjes in hun stoel gingen zitten. De meest brave kinderen van de klas, zo leek het toen we tezamen met hun de schoolbanken bevolkten. Zij kregen altijd als eerste de beurt, mochten het bord schoonmaken, kregen de meeste & leukste complimentjes, hoefden niet in de rij te staan voor hun bekertje melk, en dat allemaal alleen maar omdat ze zo fantastisch overtuigend de armen over elkaar konden vouwen, hun mond een strakke horizontale lijn vormend van samengeknepen lippen.

De juf had heus wel door dat die kinderen bijna van hun stoel afvielen van ijver, van het dwepend tonen van hun gehoorzaamheid aan de leidster, maar het verhaal van die gehoorzaamheid, zo moest de juf waarschijnlijk concluderen, van het zich willen voegen naar de wensen van de autoriteit voor de klas werd nu eenmaal duidelijker afgebeeld door zo’n zogenaamd overijverig kind. Het stille, gedweeë kind in het hoekje van het leslokaal werd voor even vergeten en bleef zwijgzaam voor de rest van z’n leven.

Er is geen extra vraag nodig bij het overdreven gedrag van het jochie vooraan. Geen extra uitleg. Alles wordt getoond. En nog iets meer zelfs.

Een mens maakt zich vaak drukker om z’n lichaam dan men van de buitenkant kan zien. Hij wordt er immers dag in dag uit mee geconfronteerd. Met alle kleine nuances, rimpels, kreuken, beschadigingen. Een pleister is over het algemeen afdoende om een bepaald euvel te verhelpen, om geen noemenswaardige last van een sneetje, splinter of loszittend velletje te hebben. Soms hoef je helemaal niets aan een wonde te doen om ervan af te komen. Zit het niet in de weg. Slijt het vanzelf wel.

Maar vanuit die wetenschap heb je geen verhaal. Er moet wel iets mee te delen zijn aan het publiek dat zit te smachten op de volgende belangrijke gebeurtenis in jouw leven. Wij lijfloggers leven een openbaar leven, iedereen heeft toegang tot hetgeen wij meedelen. Laat ze er dan ook van genieten als er een moment even niets gebeurt. Of in ieder geval niets noemenswaardigs.

Men dient de noemenswaardigheid zelf te creëren. Al of niet op waarheid gebaseerd.

Momenteel gaat het vrij goed met mijn lichaam. Geen centje pijn nergens.
Behalve aan mijn middelvinger.

Er is altijd een ‘behalve’, altijd een ‘maar’. Als je maar leert voelen wat er met je lijf aan de hand is. Daar heb je geen fysiotherapeut, masseur, of mensendieck voor nodig. Inspiratie haal je desnoods uit je kleine linkerteen.

Aangezien ik in de grote stad woon, waar het verkeer, waar de rode stoplichten en de nimmer aflatende haast die vooral te negeren, mij regelmatig nopen tot het gebruik van die middelvinger omdat de taxichauffeur nu eenmaal ongeveer dezelfde motivatie hanteert om zo snel mogelijk door de stad vooruit te komen als de fietser, maar dan met een groter omhulsel om zich heen; aangezien mijn middelvinger een onmisbaar hulpmiddel is in deze stadsjungle, heb ik besloten vooral niet te veel achter de computer te zitten. Muis moet genegeerd. En het veelvuldig gebruik van het toetsenbord draagt helaas ook nog steeds toe aan het pijnlijk gevoel dat ervoor zorgt dat ik ‘m niet kan opheffen.

Overleven in de stad verdient de voorkeur, schrijven kan altijd later nog wel.

Ziedaar een verhaal. Wellicht een ietwat korter dan men van mij gewend is. Maar dit dient slechts om te illustreren dat het verhaal zich als vanzelf vormt. Als men maar durft te associëren, er dingen bijhaalt die niet vanzelfsprekend zijn, die net even wat langer de aandacht van de lezer vasthouden. Niet alles dat je op het internet achterlaat hoeft volledig naar waarheid te zijn. Men mag de waarheid best verfraaien. Of naar z’n hand zetten.

Eigenlijk wordt de waarheid reeds geweld aangedaan zogauw je een letter op papier zet, of er eentje aanslaat op ’t toetsenbord. Je wordt altijd gedwongen keuzes te maken in hoe je een verhaal vertelt; jouw selectie van die grote hoeveelheid waarheid is daardoor bij voorbaat subjectief. Jouw beeld, niet die van degene die naast jou staat. Die voelt ’t leven altijd net even anders aan. Waarom zou je dan niet een stapje verder mogen gaan door het verhaal wat extra opsmuk mee te geven? Een taart wordt tenslotte ook aangekleed met krullen en tierelantijnen om het er nog smakelijker uit te laten zien.

Dus maak van je teen iets meer dan een teen, ook al is ’t slechts je kleine linkerteen.

Huiswerk: Doe verslag van de belevenissen van je kleine rechterteen op de dag dat je dit eerste deel van de cursus lijfloggen hebt gelezen.

(Deel 0 staat hier, als introductie op wat ik 50 afleveringen lang heb volgehouden te schrijven voor ‘t weblogmagazine about:blank, maar verloren was gewaand. De komende tijd zal ik dat materiaal dat nog beschikbaar is alsnog hier gaan publiceren.)