‘Zie je die meid daar?’ zegt Joe, wijzend naar een over de stoep fietsende vrouw.
Ik bekijk ‘r van achter, maar weet meteen wie ’t is.
‘Ja, ze was hier laatst ook,’ wil ik zeggen, maar Joe begint al met een lach om z’n mond aan z’n verhaal.
Toen jullie hier voor zaten, laatst, had ik willen zeggen. Jij met Mike, biertje drinkend op wat lege kratjes. Toen stond ze er ook. Ik ben in de deuropening gaan staan om haar weg te kijken. ’t Moet geen junkenwinkel worden, had ik gedacht. Al die verlopen types voor de deur, dat schrikt anderen alleen maar af. Ik zag dat ze bietste, dat ze iets te roken wilde, iets te drinken ook misschien, dat ze geld probeerde los te praten. Maar toen ik in de deuropening was wezen staan, was ze snel verdwenen.
Dat had ik willen zeggen, terwijl Joe z’n verhaal vertelt.
Hij lacht. Hikkend. ’t Moet toch grappiger zijn geweest dan ik me op dat moment had voorgesteld.
‘Ze vroeg een sigaret aan ons,’ zegt Joe. ‘Met die junkenkop. Terwijl ze eigenlijk iets anders nodig had.’
Ik zag haar gezicht weer voor me. Keek ’t magere lichaam op de fiets nogmaals na, nu bezig de hoek van de Spuistraat te nemen, als om aan de achterkant haar verschijning terug te halen.
‘Ach, ik had wel niet veel,’ ging Joe ondertussen verder, ‘maar ik gaf haar toch maar de peuk die ik op dat moment ½ opgerookt had. Je moet toch wat met zulke meisjes. Die hebben vast helemaal niets meer.’
Hij neemt een trek van z’n shagje. Waarschijnlijk ook 1 van z’n laatste van vandaag. Want geld voor bier had-ie daarnet niet, net als vorige week. ’t Flesje dat-ie in z’n handen houd had ik even moeten noteren. Van de week zou ’t geld weer binnenkomen uit Canada.
‘We kijken haar aan,’ vertelt Joe. ‘Ik tik zo tegen de knie van Mike, zodat zij ’t niet kan zien, om te laten merken dat ze er toch echt niet uitzag. Uitgemergeld, ogen die er zowat uitvielen. Ze blijft ondertussen babbelen, over van alles & nog wat, ik weet niet wat ze allemaal zei. & Vraagt vervolgens een slokje bier. Ik zeg tegen haar: “Ik heb niks.” & Laat haar m’n lege fles zien. Mike geeft haar echter z’n laatste slokje.’
& Toen kwam ik buiten. Want dat wilde ik niet. Zomaar iedereen voor de winkel laten zuipen; ik vond dat niet kunnen, daar moest ik vanaf.
‘Mike weet dat-ie dat niet moet doen,’ zeg ik, maar Joe gaat onverstoord verder.
‘Vraagt ze ons daarna in ‘t engels: “Hebben jullie misschien 15 cent voor mij?”’
Joe begint weer te lachen. Hij houdt z’n hand voor zich, om in ’t verhaal te blijven, ’t verhaal vast te grijpen waar-ie in bezig is.
‘Dus Mike zegt dat-ie niks te makken heeft. Je weet toch, Ton, vorige week: we hadden helemaal geen rooie rotcent meer. We waren blij dat we hier nog wat op konden laten schrijven. & Dan vraagt zij ons, juist óns, om 15 cent. “Nee,” zegt Mike, “we hebben helemaal niks voor u, mevrouw.” Zoals Mike dat kan zeggen in ’t nederlands.’
Dan moet ik alweer naar binnen zijn gegaan. Want dat heb ik die middag niet gehoord, staande in de deuropening. Ik heb Mike die dag niet veel bijzonders horen zeggen. & Zeker niet in ’t nederlands.
Joe herhaalt lachend: ‘”Nee, we hebben helemaal niks voor u, mevrouw,” zegt Mike dus. Waarop die meid zegt, in ’t engels weer: “I give you a blowjob.”’
Een paar keer hikkend lachen. Ik lach met ‘m mee.
‘Ik stoot nog een keer tegen Mike z’n knie. & Als ze wegrijdt zeg ik tegen ‘m: “Mike, you fucking heard this? Ze zegt net dat ze een blowjob wil doen voor 15 fucking cent!”’
Joe lacht nu luid.
’15 Fucking cent!’ zegt-ie. ‘Dat geloof je toch niet. 15 Fucking cent. Voor een blowjob.’
Ik loop naar binnen, om weer verder te gaan met m’n werk. Ik hoor Joe z’n lach van buiten komen & lach nog even met ‘m mee.
‘Zou ze eigenlijk 50 cent hebben bedoeld?’ waag ik nog te denken voor ik een kratje bier oppak.

& Overdenk de geldontwaarding in Zijperspace.