Of zoals Rien me van een afstand van 2 meter Donald Duckies recht in ’t gezicht wierp.
Ik weet niet waar ze de blaadjes vandaan had. Ze zwermden al een tijdje rond. In grote stapels, waar geen volgorde in te vinden was.
Ze lagen allemaal naast ’t bed. Of in ’t bed. Soms onder m’n kussen.
Wegwegweg, dacht ik.
Maar ik deed niets.
Ik stond gewoon op, eerder die zelfde zondagochtend. De tijd dat ik normaal op stond. Omdat ik de slaap niet meer kon vatten.
Alles houdt op zogauw je wakker wordt. Alles begint opnieuw.

Ik sloop zoals ik wel vaker sloop. Niets zo fijn als niet tot last te zijn.
In de woonkamer zette ik de kachel aan. Ik ging op de bank zitten met een boek.
Zachtjes, heel zachtjes, & dat pas na een uur, zette ik muziek aan. De meest relaxte. Zweverig ook een beetje. Ik moest toch een beetje begrijpen waarom Rien Enya leuk vond.
Aangezien ik toch was opgestaan, kon ik net zo goed thee gaan zetten, misschien een boterham eten.
Zou Rien ook willen?

Ik opende de deur van de slaapkamer. Hij plakte zoals altijd. Hij liet los als een klapzoen.
Maar als ik traag verder bewoog kon ik ’t kreunen van de scharnieren gedeeltelijk voorkomen.
‘Zeg, Rien,’ begon ik fluisterend, ‘wil jij ook thee?’
Een steun. Een lichaam dat zich omdraaide. Nog een ondefinieerbare grom.
Waarschijnlijk was dat een ‘ja’.

Ik keerde terug met ’t blaadje dat Rien op een 2ehands markt had aangeschaft. ’t Paste zo goed bij onze inrichting. Ik had geknikt om vooral een beetje enthousiasme te tonen. Vervolgens gebruikte ik ’t bij elke gelegenheid dat ik haar aan bed eten of drinken serveerde. Maar daarna stopte ik ‘m weer weg achter ’t grote dienblad.
‘Thee,’ fluisterde ik weer.
Hoewel ze nu ’t licht aan had & in haar blaadjes aan ’t lezen was.
‘Wil je ook wat eten?’
Haar grom klonk nog steeds ‘tzelfde, maar haar hoofd schudde nee.

Ik had m’n boek uit. ’t Had me 3 uur gekost. Dat was wel een voordeel van de rust: ik kon ongestoord verder. Op de bank of aan tafel in de achterkamer. Ruimte zat. Alles was vrij. Ik hoefde slechts wat papieren opzij te schuiven.
2 Uur dus. Op deze zondag. M’n ouders zouden ons om 5 uur verwachten.
Ik opende weer zachtjes de slaapkamerdeur.
De stapel aan deze kant van ’t bed was aanzienlijk groter geworden. ’t Zou een kwestie van enkele weken zijn & alle Donald Duckies zouden zijn weggewerkt. Als ze niet ook af & toe moest werken.
‘Wil je al wat eten?’
‘Hmpf.’
In de woonkamer ging ik dus maar op zoek naar een volgend boek.

‘Zeg Rien,’ zei ik zo rond ½ 4, m’n kop om de hoek van de deur stekend, ‘over 1½ uur verwachten m’n ouders ons.’
Plots vlogen de Donald Duckies naar m’n hoofd. Ik sloot snel m’n ogen. M’n handen voor m’n gezicht. Door de beweging opende de deur zich verder.
Gestommel. Geschreeuw ook vanuit ’t bed.
‘IK HEB GENOEG VAN DAT GEZEIK ELKE KEER!’
Ze stormde op me af.
‘Maar………….’ zei ik, ‘…………. ik wilde je alleen maar wat vragen.’
Of ik misschien af moest bellen, dat had ik willen vragen.
Ze was ondertussen bij me. Nog in beide handen 1 Donald Duck. Ze sloeg ermee op me in.
Ze scheurden.
‘LAAT ME MET RUST!’ gilde ze.
De losse blaadjes vielen om beurten uit haar handen. Maar de beweging bleef doorgaan. Steeds meer richting m’n gezicht.
Ik stond stil. Deed niets. Ik dacht na. Rustig. Terwijl ‘t om m’n hoofd wervelde van activiteit was ’t kalm van binnen. Ik vroeg me af wat ik moest doen, terwijl de klappen op m’n bovenlichaam terecht kwamen.

Tot er 1 plat op m’n wang kletste. Vlakke hand.
’t Gloeide. Brandde. Voelde rood & schaamtevol. Alsof ’t voelen van de wang de emotie teweegbracht & niet andersom.
& Even plots als dat Rien op me afgevlogen was, had ik een knuist van m’n hand gemaakt. Die kwam vol op haar kaak.

Alles werd stil.

Tot zij begon te janken dat ’t haar speet.
Met beide handen hield ze haar hoofd in bedwang op de plek waar m’n vuist was neergekomen.

Ik dacht dat ik me zelf nu ergens aan moest geven in Zijperspace voor wat ik had gedaan.