Of zoals ik elke dinsdag & donderdag in onnodige spanning zat of Wieteke nog zou komen. Ze kwam. Elke keer. ’t Was alleen dat ik haar niet vertrouwde. Hoewel ik haar nooit heb kunnen betrappen.

Ze had altijd Juud bij zich. Oftewel Judith. Maar zo heeft niemand haar ooit genoemd.
‘Hé, Juud.’ ‘Kom, Juud.’ ‘Zeg, Juud…..’
Dat was de normale aanspreekvorm van Wiet tegen haar vriendin.

Ze kenden elkaar nog maar net. Avondschool, vanaf ’t begin van ’t nieuwe seizoen, zelfde klas.
Maar ’t klikte, dus gingen ze vanaf de 1e lesavond door naar de stad voor een bak koffie. Waar ik op een gegeven moment ook zat. Dezelfde coffeeshop. Steeds vaker dezelfde zithoek ook. Niet alleen op dinsdag lesavond, ook al snel na afloop van de donderdag koopavond in de stad.
Dan haalden zij koffie, voor mij thee, & ik draaide een kleine dinsdagavond-joint. Zo bleven we ‘m noemen, ook op donderdag.
‘Niet te veel hoor,’ zei Wiet. ‘Ik moet straks nog in de boeken.’

Als Juud aan de bar onze drankjes ging halen, was ’t stilletjes.
‘Hoe was de les?’ vroeg ik.
‘Leuk,’ antwoordde Wiet dan.
Maar die glimlach maakte veel goed.
Was ’t de beurt aan Wieteke om te betalen, dan stak Juud in haar afwezigheid onmiddellijk van wal.
‘Zo leuk, joh. We hadden geschiedenis vanavond & de leraar begon een verhaal over ’t begin van WO II, hier verderop in de straat. Ik dacht: daar zitten we straks, op diezelfde plek, maar dan 40 jaar later. Ik stootte met m’n elleboog tegen die van Wiet & wij lachen joh.’
In beide gevallen bleef ik geconcentreerd op m’n kruimel- & draai-activiteiten.
Als we tegelijkertijd vertrokken & dezelfde weg moesten gaan, staken ze aan weerszijden hun handen door m’n armen heen. Juud praatte & Wiet lachte. Minzaam bijna, met af & toe een geheimzinnig snedige opmerking er tussendoor. Waarna die glimlach weer verscheen.

Wieteke was verre van verlegen. Je zag aan haar blik dat ze slechts in gedachten was. Ze was van alles aan ’t overwegen, waar niemand ooit weet van zou hebben.
Daarom ben ik ’t gaan wantrouwen. Alsof dingen die gebeurden nooit hadden plaatsgevonden. Ze verdwenen achter haar blik waar de lach alles verborgen hield.

Toen Juud ziek was liep Wiet met me mee. Naar ’t huis van m’n broer, waar ik onderdak had gevonden. Voor zolang als ik gek was, mocht ik daar verblijven. Een bed, een kamer, & elke dag de afwas doen.
M’n broer & z’n vriendin waren die avond aan ’t werk. Late dienst allebei. Dus hadden Wiet & ik tot ½ 11 de tijd om ’t singletje te zoeken waar ik ’t in de coffeeshop over had gehad.
‘Love will tear us apart’.
Ik liet haar ‘t hoesje zien, zette de pick-up aan & schoof naar haar toe.

De donderdag er op was er die bewuste avond niets gebeurd, zo leek ‘t.
Juud was, op een snotterende neus na, weer de oude. Wiet liet niets los van wat er zich tussen ons had afgespeeld. Geen blik van verstandhouding, geen insinuatie, geen glimlach. Ze was weer in gedachten verzonken terwijl Juud verslag deed over ’t vele niets dat haar was overkomen.
Er kwam een jongen bij ons zitten. Iets wat wel vaker voorkwam. Niet iedereen had geld om een joint te kunnen bouwen. Als je je aansloot bij een groep had je kans dat er bij ’t doorgeven toch nog 2 haaltjes te verdienen waren.
Ik likte aan ’t vloeitje & rolde ‘m dicht. Ik bevochtigde de rand van de kop & brandde met een aansteker de top los. Stak de joint vervolgens aan.
Terwijl de jongen sprak. Blijkbaar om zijn aanwezigheid duidelijk kenbaar te maken.
Ik inhaleerde diep. Keek rond hoe Juud & Wiet af & toe iets antwoordden op vragen van de jongen. Ik luisterde naar ’t verhaal dat-ie vervolgens afstak. Over hoe hij een vrouw van 30 was tegengekomen, die hem bij zich in huis genomen had.
Ik inhaleerde nogmaals. & Weer.
Waarna ik ‘m aan Juud gaf, die naast me zat. Ipv Wiet.
Juud nam snelle trekjes, waarna hij bij Wiet terecht kwam. Zij keek naar de joint, vervolgens naar mij. Ze lachte, zoals ze lachte toen ik ’t singletje had aangezet. Zoals ze gelachen had toen ze zich onderuit had laten glijden. Zoals ze tot vlak voor ½ 11 had liggen lachen als ik omhoog keek van haar mond.
& Meteen daarop was die lach voorbij.

‘Zeg,’ zei ik tegen de jongen tegenover me terwijl de waas van de hasj zich over me ontfermde, ‘ik wil heus wel geloven wat je hier allemaal over die dame van 30 zit te beweren. ’t Zal allemaal wel fantastisch zijn & waarschijnlijk heb je ook nog goede seks. Ze leert je van alles & je hoeft niets voor kost & inwoning te betalen. Machtig interessant om zo’n verhaal te horen, hoewel ik meestal geneigd ben om dit soort verhalen met een korrel zout te nemen. Maar nu ben ik nou 1maal stoned & behoorlijk meegaand & daarom makkelijk te beïnvloeden. Daarom lijkt ’t me ook verstandig om je nu maar ‘ns duidelijk te vertellen dat ik me ’t liefst laat beïnvloeden door de 2 meisjes die hier naast me zitten. Zoals we elke dinsdag & donderdag met z’n 3-en doen. Ik heb zogezegd helemaal geen behoefte aan gezwets van iemand die ’t met een vrouw doet die 2 keer zo oud is als hij. Ik wil me concentreren op dit gezelschap.’
Ik wees opzij met m’n hand. Daar waar Wiet met de joint in haar hand zat & Juud met een mond vol tanden. Ik keek weer terug naar tegenover me.
Daar zat een jongen die de rits van z’n jas dichttrok. Een jongen die een laatste blik op de joint wierp, opstond & vervolgens de deur van de coffeeshop opentrok om te vertrekken.
Ik bleef zitten met 2 meisjes waar ik geen werkelijk contact mee had.

Ook al was er ooit muziek gaan spelen in Zijperspace.