t Zijn van die automatische handelingen. Tenminste, ik wil dat t automatische handelingen zijn.
Start. Programma’s. Word. Enter.
Even kijken of alles klopt. Met de muis naar nieuwe webpagina.
Dan: Alt. K. Tab. Tab. Pijl. Enter.
Dan heb ik t juiste lettertype.
& Staat er nog niets op papier.
Een week thuis. Alleen. Niemand die iets te maken met me heeft.
Zoals t vroeger was.
Een week. Een ongebroken week. Geen afleiding. Alleen maar mezelf.
Start. P. W. Enter.
Schrijven.
Ik weet hoe t moet. Dan heb ik slechts tekst nodig. Om te vertellen wat er uit moet.
Hoor je me?
Meneertje?
Mevrouwtje! Hoor je mij ook?
t Is primitief. Maar we kunnen niet anders. Alsof we naar de maan bellen. Met een vertraging van elkanders boodschappen.
Duid & luidelijk.
Duid & luidelijk.
Niemand immers die ons hoeft te begrijpen.
We hebben slechts elkaar. Op afstand. Van enkele seconden. Van een 40-tal km.
& Tussen die seconden door moeten we elkaar aftasten. Een week lang.
Ik weet niet of t wel verstandig is te komen, schreef ik. Net ziek geweest. Pijn hier. Pijn daar.
Doe t rustig aan, schreef Roswitha.
Dus ik doe t rustig aan.
Ik zei nog wel dat t dan een week ging duren.
Ach, een week.
& Zij gaat naar de dokter. & Ik ga naar de fysio. & Zij gaat naar de fysio. & Ik bel met mn internist.
Ik heb pillen, zegt ze achteraf.
Dan heb je er nu net zoveel als ik.
t Is voelen tussen de witregels door.
Start. P. W. Enter.
Hopen dat ik de juiste woorden vind.
Ik heb wel lekker geslapen, schrijf ik dan. t Was niet zo koud. Eindelijk ns na 9-en wakker.
Zij schrijft dat ze ook lekker geslapen heeft. Ze heeft weer t raam open gezet. Dat helpt, schrijft ze.
Ik denk aan t dekbedovertrek. Of eigenlijk aan beide. De 1 over de ander heen. Hoe ik de kieren moest opvullen om de tocht langs de zijkanten te kunnen voorkomen. Toen zij de laatste keer bij me sliep.
Ik moet nog wennen, denk ik dan. Ik ben nog niet aardig genoeg.
Ik ben nog te veel kieren aan t opvullen.
Start. P. W. Enter.
Ik hoop dat Zijperspace nog maar t 1e woord is.