‘Oh,’ zei ik tegen Marjan, ‘ben jij de dame van de tosti?’
Ik stond aan de punt van de bar. Waar ik altijd sta. Dan heb ik zicht op wat er gebeurt. Zie ik wie er binnenkomt. Wel zo overzichtelijk, vooral als er geen enkele andere klant zich in de kroeg bevindt.
‘Ja,’ zei Marjan, ‘maar die ging niet door, want ik had ook nog een appel.’
Ze liet ’t klokhuis zien. Overhandigde die aan Stefan, de barman.
Stefan riep snel naar de keuken: ‘Dean, Dean! Die tosti hoeft niet meer.’
‘Was ik ’t helemaal vergeten te zeggen tegen de kok,’ voegde hij er voor ons aan toe.
Jacques kwam binnen & vroeg op zijn beurt: ‘Zo, je belt de kroeg, bestelt een tosti, houdt ’t personeel voor een kwartier van z’n werk & vervolgens wil je niks meer?’
Jacques is bedrijfsleider, mede-eigenaar, & houdt van sarcastische opmerkingen over z’n personeel.
Ze lachte een beetje.
‘Ik weet niet wat ik wil,’ beantwoordde ze de blik van Stefan of ze wat wil drinken. ‘Is Stéphanie trouwens over naar Amsterdam?’
Jacques schoot de kelder in, richting kantoor.
‘Ik zie haar net voorbij komen,’ zei Stefan, z’n blik naar buiten gericht.
‘Waar?’ keek Marjan om.
Stefan wees de route van een fiets aan, een fiets die blijkbaar net gepasseerd was.
‘Grappig,’ zei Stefan, ‘zit de kroeg straks vol met 3 ex-en van me.’
‘& Ik,’ dacht ik. ‘Maar naar mij wordt niet omgekeken, tenzij ik bier bestel.’
‘Hoezo?’
‘Straks moet Wobke m’n dienst overnemen.’
Ik probeerde ’t toch maar: ‘Da’s ook raar. Vlak voordat ik binnenkwam dacht ik: “Ik zie nooit meer m’n ex-vriendinnen. Die zijn allemaal uit m’n leven verdwenen.” Dat dacht ik op ‘t moment dat ik m’n fiets op slot had gezet.’
‘Ik zie ze dus allemaal,’ zei Stefan. ‘Alledrie.’
Hij glunderde.
‘3 Maar?’ dacht ik. ‘Ik kom handen tekort als ik m’n ex-vriendinnen wil tellen.’
Voelde ik me toch een beetje trots tegenover z’n zelfvoldane blik.

Om de hoek zag ik een vrouw voorbij lopen, fiets in de hand.
‘Hé, Martine!’ riep ik & keerde mijn fiets om.
De blik achterom zei: ‘Hé, Ton!’ & stond vervolgens stil.
Hoe gaat ‘t & hoe gaat ‘t, wat doe je & doe je dat nog steeds, over & weer.
‘& De liefde?’ durfde ik tenslotte te vragen. ‘Want die vraag stellen ze mij ook altijd.’
‘Oh, zo af & toe wel, maar meestal niet.’
‘Bij mij ook meestal niet,’ zei ik. ‘Ik zeg altijd dat ik er niet meer aan doe.’
‘Mensen weten ondertussen uit mijn reacties dat ze er niet echt meer naar hoeven vragen. Als er iets aan de hand is, dan zeg ik ’t wel, maak ik ze zo af & toe duidelijk. Dus wachten ze af.’

Waarop weer een ex uit Zijperspace verdween, voor tijdelijk, voor altijd.