free

Gillian Welch - Everything is Free

‘Kom maar langs,’ had ik de dag ervoor gezegd. ‘In principe ben ik vanaf 12 uur klaar met boodschappen & dergelijke.’
& Dat klopte. Ik had zelfs ’t toilet voor ‘t 1st sinds m’n verjaardag schoongemaakt. Inmiddels was ik m’n tuin aan ’t ontdoen van ’t ongewild woekerend groen toen m’n telefoon ging.
‘Ja, kom langs,’ zei ik. ‘Ik ben ’t onkruid aan ’t verwijderen & ondertussen druk bezig padden te verjagen.’
Geheel naar waarheid. Ik bleef daar nog even mee doorgaan, waardoor ik enkele minuten later geheel bezweet de deur opendeed voor Rachel.
‘Ah, je bent nat,’ zei ze, terwijl ze haar wangen afveegde.

We zaten in de tuin. Muziek op de achtergrond.
‘’t Is best vreemd,’ zei Rachel, ‘zo’n rustige tuin & dan zulke harde muziek.’
‘Ja, maar ’t is mijn tuin,’ zei ik, ‘dus die muziek hoort erbij.’
Maar even later zette ik toch maar een andere cd aan. Tussen ’t plukken van de woekerende winde door.
‘Ongelooflijk,’ zei Rachel, ‘zo snel als jouw tuin bloeit & steeds mooier wordt.’
Daarvoor heb ik dus mijn tuin, eigenlijk, dacht ik, om te laten zien hoe mooi ‘t is. & Toch moet ik er meestal in m’n 1tje van genieten.
‘Ja, mooi hè,’ zei ik.
‘Kijk je vaak naar je tuin?’
‘Hmmpf,’ zei ik. ‘Da’s eigenlijk heel erg belachelijk. Ik kan minuten achter elkaar staan staren naar m’n tuin. Meerdere malen per dag. Ik hoop altijd dat m’n achterburen me niet al te vaak zien staan, want ’t moet best raar zijn om een man de hele tijd voor zich uit te zien kijken. Naar een paar plantjes. Die toevallig groeien.’
‘Da’s toch leuk?’
‘Vind ik wel, maar ik weet niet of m’n buren dat begrijpen.’

Gillian Welch stond aan. Ik kon alleen niet ’t juiste nr vinden. Af & toe liep ik naar binnen, vertwijfeld of ik me misschien had ingebeeld dat er een verschrikkelijk mooi nr op zou staan, om de cd-speler wat sneller over te laten schakelen naar de volgende.

Een kleine vlinder fladderde voorbij.
‘Kijk,’ zei ik, & probeerde met m’n vinger z’n bewegingen te volgen.
‘Wat?’
‘Hier.’
‘O, wat leuk!’
Ik probeerde ‘m in m’n handen te vangen.
‘Niet doen!’ reageerde Rachel verontwaardigd.
‘Ik probeer ‘m alleen te vangen. Niet dood te slaan.’
De vlinder ging rusten op een blad. We keken. Dichtbij.
‘Net een mini-dagpauwoog.’

Ik potte wat plantjes in rieten mandjes die ik van de week had aangeschaft. Terwijl Rachel informatie opzocht in de Flora’s van m’n vader.
‘Kijk,’ zei ze, terwijl ze me een afbeelding liet zien, ‘dit is een gentiaantje. Vind je dat niet leuk?’
‘Ja, ziet er wel mooi uit.’
‘Krijg je er 1tje van me.’
‘Moet ik er nog een mandje bij kopen om ’t in te kunnen zetten.’

‘Dit is ’t nr,’ zei ik.
Ik herkende ’t opeens. Bij de 1e tonen. Ik liep naar binnen om ’t harder te zetten. ’t Schalde door m’n tuin. Met kalme tonen.
‘Mooi, hè?’
‘Ik heb nog amper iets gehoord.’
Ze luisterde.
‘Zullen we na dit nr dan weggaan?’ vroeg ze.
‘Is goed.’
Verder hield ik m’n mond. Floot enkele tonen mee. Rachel deed haar ogen dicht. Ze zat inmiddels in de schaduw. Ze was bang dat ze al verbrand was, had ze gezegd. & Was vervolgens de schaduw ingeschoven. Zonnebril op haar voorhoofd. Ik hield m’n mond. Nog steeds. De tuin wapperde. De pas opgehangen was gaf de langzame cadans van de muziek aan. Bloemen deinden.
‘Mooi, hè?’ zei ik nogmaals & staarde verder.
Rachel knikte & keek mee de tuin in.

De tuin benadert enigszins de vrijheid van Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *