M’n huisarts zei (Wijsmüller & Franssen zijn m’n reguliere huisartsen sinds ’t overlijden van Lok; ze wisselen elkaar af lijkt ‘t bij mijn bezoeken aan hun praktijk, maar die zijn op bijscholingscursus; Ubbels, degene die vroeger Lok, later m’n huidige huisartsen-duo, indien afwezig opvangt, is met zwangerschapsverlof; in deze had ik dus te maken met de invaller van de invaller van de 2 vervangers) dat-ie me wel pijnstillers wilde voorschrijven.
Nou, zoveel pijn had ik ook weer niet, zei ik. Ik wilde vooral af van dat doodse gevoel in m’n rechterbeen. ’t Was geen pretje de hele tijd tintelingen in m’n tenen te moeten voelen.
We namen door in welke situaties de pijn in de rug ontstond. We hadden ’t over wat voor werk ik deed. Wat de beroepsziektes waren. Welke houding ik aannam.
Hij liet me testjes doen. Voet omhoog, met gestrekt been. Andere been ook. Voorover buigen, tenen aanraken. ’t Lichaam torderen. Naar links buigen, naar rechts ook.
Ik had een soepele rug.
Pijnstillers dus?
Nee.
Misschien een weekje rust nemen?

Ik reageerde daarop door te zeggen dat dat niet nodig leek. De pijn ontstond vaak op vrijdag, & als ik 2 dagen later weer ‘tzelfde werk moest gaan doen was ’t alweer grotendeels verdwenen. Dan moest ik ’t wel rustig aan doen op m’n andere baan, maar werken kon ik evengoed.
& Naarmate ik ’t probleem, de omstandigheden, afzwakte, minder erg probeerde te doen lijken, kreeg ik ’t gevoel dat ik ’t beter de andere kant op kon overdrijven. Hij was bereid mij legaal een week vrij te geven, ging er door m’n hoofd. Een week vrij, een week vrij, een week vrij, was de enige gedachte die zich nog deed gelden.
Ik moest maar even kijken, zei de huisarts, maar ik kon desnoods op hem rekenen in ’t geval ik toch wat rustiger aan wilde doen. Hij zou me in ieder geval doorsturen naar de fysiotherapeut.

Daar ga ik zo heen. Sinds die woensdagochtend heb ik bijna geen last. Af & toe een kortdurende pijn, maar meestal hoger in m’n rug gelegen dan de oorspronkelijke. M’n voet tintelt slechts een heel klein beetje. Te weinig problemen om een week ziek voor te zijn.
Ik had me voor zitten stellen wat ik in een week tijd allemaal zou kunnen doen. Hoeveel boeken ik zou kunnen lezen, welke verhalen ik allemaal kon opschrijven, hoeveel uren ik typend achter m’n comp zou door kunnen brengen.
Maar nu moet ik naar de fysio. Zij moet gaan keuren of mijn probleem wel degelijk nog een probleem is. & Zo goed mogelijk bijdrages & suggesties leveren voor de snelle & afdoende verdwijning van ’t euvel.

Maar ik had zo graag een week lang alleen maar in Zijperspace verbleven.