Ik zou graag teksten uit m’n hoofd willen kunnen leren. Dat ik ongegeneerd mee kan zingen bij ‘t stofzuigen. & Dat ik luidkeels mijn vrolijk ochtendhumeur met de buren kan delen. Of dat ik zachtjes mee kan murmelen bij nieuwe liedjes die ik perse aan anderen moet laten horen. & Dat ik plots plompverloren een gedicht reciteer bij een gerelateerd aan de strekking voordoende gelegenheid.

Strangers in the night is 1 van de weinige teksten die ik uit m’n hoofd kan meezingen. De dag na ‘t overlijden van ‘the Voice’ heb ik dat dan ook, met aangeschoten kop (ik had een vrije dag) op m’n werk gedaan. Keer op keer draaiden m’n collega’s ‘t nr na sluitingstijd, terwijl ik ‘t luidkeels meezong & de klanten langzamerhand afdropen.

Ik kan de regels van Fly me to the moon ook meezingen, maar dat komt vooral doordat de melodie in m’n hoofd geplakt lijkt.

Ik ben 1 van de weinigen in m’n omgeving, die de tekst van de 2 noodzakelijke coupletten van ‘t Wilhelmus uit z’n hoofd kent. Als welp was daar nl een insigne mee te verdienen. & Ik wilde zo snel mogelijk alle insignes hebben, omdat dat zou zorgen voor een snellere promotie tot Helper & vervolgens Gids.
Vaak heb ik door deze kennis de honneurs mogen waarnemen voor de met goud bejubelde atleet, staand voor m’n tv.
Vannacht duurde ‘t zelfs voor mijn nachtbrakend gedrag van de laatste tijd te lang om Jochem een handje te helpen.

Daarom heb ik daarnet in de herhaling een duet met ‘m gezongen in Zijperspace.