geleidelijk

Zo vreemd dat alles dan nog ‘tzelfde is. Hoewel ‘t een eeuwigheid geleden lijkt dat ik me eergisterochtend aan ‘t haasten was om op tijd te zijn voor vertrek.
Ik struikelde bij binnenkomst over de schoenen in de gang, ondanks dat ik bij ‘t verlaten van m’n huis bedacht had dat ik er wel ‘ns m’n nek er over zou kunnen breken als ik terugkwam. Alle boeken, bladen & papieren vormen dezelfde stapels als 2 dagen geleden. M’n was hangt gewoon nog steeds aan de lijn. & Er moet nog steeds ‘ns grondig gestoft worden. De restanten van een platgeslagen mug hangen tegen de muur geplakt. ‘t Water valt door de douche-kop naar beneden.

‘t Weer lijkt zelfs niet veranderd. Terwijl we op de heenreis een behoorlijk wolkendek hebben zien passeren. ‘t Zal wel kouder zijn geworden in Amsterdam, dachten we. Wij hadden ‘t nog redelijk behagelijk, was ons idee, want enkele 100-en kms zuidelijker.
Maar bij thuiskomst is ‘t wederom heerlijk buiten toeven. Temperatuur van een late zomer. Zon steekt nog lichtjes door een zacht-blauwe hemel.

Wat is ‘t toch dat tijd een andere dimensie krijgt zogauw je je naar elders begeeft? Dat later niets veranderd lijkt, terwijl je de verwachting had dat alles een evenredige hoeveelheid tijd had doorgemaakt. & Daar onderhevig aan zou zijn.

‘t Lijkt alsof de veranderingen bij thuisblijven geleidelijker plaatsvinden. Geen onverwachte wendingen, geen bruuske bochten, niets ongeplands.

Gewoon Zijperspace, zoals Zijperspace altijd is & zal zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *