Ik heb mezelf een groot deel van de dag vermaakt met typen. Daar heb ik vervolgens een onprettig gevoel in m’n rug aan overgehouden, maar dat had ik er bij elke scheut toch evengoed best voor over.
Dus bij ‘t zoeken naar ontspanning bleef mij niets anders over dan mijzelf op de bank te leggen, weliswaar in de hoop dat de nek niet op zou spelen, maar vooral met als uitgangspunt dat de rug er baat bij zou hebben & dat op zou wegen tegen ander euvel. Zeker aangezien die zich toch nog moest ontwikkelen tot een onaangename gradatie van pijn, stijf of lastig.

Helaas had ‘t typen dermate obsessief plaatsgehad, dat ik ‘t trommelen van m’n vingers nog even niet los kon laten. Ouwejongenskrentenbroodherinneringen borrelden boven & schotelden me beelden voor van correctielinten, tipp-ex & witte velletjes waarvan de naam al een lange tijd uit mijn redelijk omvangrijke schemergeheugen, waar alles geleidelijk aan getrokken wordt naar ‘t nog moeilijk waarneembare, zijn verdwenen.
Hoe gelukkig ik mezelf mocht prijzen dat ik, met dat als meegebrachte bagage, tegenwoordig gebruik mag maken van de mogelijkheden backspace & delete.

Mijn vader prefereerde tipp-ex. Alles wat uit zijn typemachine rolde werd immers 1st middels kopieermachine vermeerderd, waardoor de dikke laag (zeker tegen ‘t einde van ‘t potje) als vanzelf onzichtbaar werd. & Wat er mogelijk nog wel daarvan zichtbaar bleef, viel niet op in ‘t gezelschap van de typeletters, die ook zo hun kuren hadden.

Maar toen mijn tante van mijn neef de opdracht kreeg zijn proefschrift uit te typen, waar ze wel een paar maanden mee bezig was, deed, door de introductie van de electrieke typemachine die neeflief voor deze klus had aangeschaft voor tante, ‘t correctielint zijn intrede in de wereld van ongekende mogelijkheden waar wij inmiddels in beland waren.
We wilden allemaal wel een extra visite afleggen bij Tante Wil, die zonder kracht te zetten een fraaie demonstratie gaf van haar met 65% gestegen typesnelheid. Onderwijl maakte ze ijverig fouten, zodat ‘t correctielint ook in al haar glorieuze efficiëntie getoond kon worden.

Toen de electrische typemachine uiteindelijk ook in ons huis arriveerde, bleek zo’n correctielint echter van een bepaalde prijskaart te zijn voorzien, dat mijn vader zijn grote hobby vakantie in ‘t buitenland bedreigd zag.
We moesten voortaan toestemming vragen om zijn masjien te gebruiken, verantwoording afleggen over ‘t doeleind & daarbij minstens 4 keer ‘t woord ‘school’ laten klinken, liefst gelardeerd met een dreiging van ‘onvoldoende’.
Als we dan maar geen fouten maakten om daardoor overbodig correctielint te gebruiken.
Er was ook nog tipp-ex tenslotte.

& Dan konden we weer aan de gang met ‘t verdunnerflesje, zodat de witte vloeistof uit ‘t tipp-expotje ‘t weer wat langer vol zou houden. Maar tijdens ‘t aanstampen van die druppels in ‘t keiharde wit spoten de correctiedruppels ‘t potje uit, met als doel ‘t schijnend blauw van Pa’s typemachien. Extra verdunner plus wc-papier bleken nodig om weer onschuld op ‘t apparaat te poetsen.

Uiteindelijk was ‘t omdraaien van ‘t correctielint (de spoel links rechts zetten & andersom) de enige oplossing om jezelf te vrijwaren van zonden, daarbij wel zeer goed oplettend dat bij deze wisseltruc de moeilijk te verwijderen witte-lint-vlekken geen bezit gingen nemen van je vingers. Want bij ontdekking kreeg je dan toch nog een verbod van 2 weken met als toetje een week later een toespraak als je uiteindelijk daardoor een dikke onvoldoende voor je Aardrijkskunde-verslag had gekregen.

Wat een zegen voor Zijperspace, die Del & B-space om naar uit te wijken.