‘Zo, dat schiet lekker op,’ hoor ik opeens m’n richting op spreken. ‘Nu ben ik er zo.’
‘Ja, gaat lekker snel vanaf nu, hè?’ weet ik luid te reageren.
‘Ik denk dat ‘t nu nog een minuutje duurt.’
Dat klopt niet, denk ik, maar hij realiseert ‘t zich ook: ‘dat ‘t nog een ½ uurtje duurt voor ik in Alkmaar ben. Zal ik daar om ½ 5 zijn?’
‘Ik denk dat dat wel kan gaan lukken.’
Ik krijg zin in ‘t gesprek met deze oude jongen. ‘t Gesprek wordt echter snel introverter & verzandt steeds meer in vaststellingen van feiten. Hij is bezig met ‘t menu van de rest van de reis door te nemen.
‘Dan op de fiets naar Schoorl. Via Bergen.’
& Als we 1maal rijden: ‘1st Gaan we door de tunnel.’
En: ‘Dat kan niet. Dat is te ver. Is te ver’
Of: ”t Is nog te vroeg. ‘t Is 4 uur. Gelukkig nog niet 5 uur. Daarom heb ik een trein eerder genomen.’

Ik zet m’n koptelefoon op & weet niet of dat nou de beste keuze is.
‘t Jochie dat plots schuin tegenover me gaat zitten haalt ook z’n discman tevoorschijn. Hij geneert zich duidelijk voor de vreemde man die tegelijkertijd met zichzelf, de medereizigers & de wereld lijkt te converseren. Doet moeilijk krampachtig als de man weer een opmerking tegenover z’n moeder maakt, die gewoon op dezelfde plek is blijven zitten & indien gewenst wat terug zegt.
Voorbij Alkmaar heeft z’n broertje echter ‘t lef: ‘Hé, Mam. Was die man geestelijk gehandicapt?’

Zonder geluid lijkt iedereen dat in Zijperspace.