‘Guusje, houd m’n hand vast.’
‘t Staat er. Ik weet ‘t zeker. Op de laatste blz. Terwijl ik ‘t helemaal niet wil weten. Ik wilde slechts weten hoeveel blz ik nog te gaan had. Dan moet je wel onderaan de laatste blz kijken naar ‘t pagina-nr. Anders kom je ‘t nooit te weten, tenzij je alle blz 1 voor 1 door je vingers heen laat glippen & telt. Dat vind ik iets te veel moeite.
De zin staat weliswaar niet helemaal onderaan de laatste blz, maar ‘t geeft natuurlijk wel de tendens van ‘t laatste moment binnen de roman aan. Ik wil daar helemaal niet aan denken. Ik wil daar in gemanoeuvreerd worden, langzaam ‘t einde van ‘t verhaal naderen, daar naartoe gezogen worden. Vroegtijdig een dergelijke zin te weten komen bederft dat gevoel. Momenteel ben ik op pagina 253, ik moet nog tot 248, ik ben er net achter gekomen, maar ik heb er al bijna geen zin meer in. ‘t Boek heb ik abrupt opzij gelegd. Om m’n ongenoegen te ventileren. U bent daar slachtoffer van. Zogauw u dit leest, natuurlijk.
Ik heb de neiging om altijd te kijken hoeveel pagina’s ik nog te gaan heb. Is een essentieel onderdeel van mijn manier van lezen. Ik plan m’n lezen, ik streef naar ‘t einde. De hoeveelheid blzs die ik nog te gaan heb, bepaald m’n ritme. Ik & m’n boek-ritme. Als ik dat te weten wil komen sla ik altijd de laatste blz open, zeer bewust doe ik dat, want ik mag immers niets van de tekst zien, kijk slechts onderaan ‘t vlak van gedrukt papier, probeer daar cijfers te ontwaren of ga anders over naar de blz ervoor. Op de laatste staat nl vaak ‘t pagina-nr niet gegeven. Zeer bewust doe ik dat dus, maar vandaag deed ik ‘t zonder nadenken.
‘Guusje, houd m’n hand vast.’
Wie zegt dat dan? Is dat Erik, met wie ze nu (blz 253) net een vliegreis naar Kreta heeft ondernomen? Of haar moeder, die meer weet dan ik momenteel kan bevroeden, misschien wel tegen ‘t eind aan dood gaat? Is ‘t Eva? Of Pavel, Melchior, misschien wel Mario? Alle personages passeren de revu. Ik kan geen enkele prognose over de voortgang stoppen. Daarnaast gieren de gissingen over hoe Guusje zal reageren door m’n hoofd. Een reaktie die in 4 regels verteld wordt, want 4 regels volgden op die andere die ik per ongeluk gelezen heb. Dat staat ook in dat kortstondig beeld, dat staat opgeslagen in m’n geheugen, gegrift.

& Ik bedenk me dat ik helemaal zo’n hekel aan die laatste woorden heb, omdat de oude streekromanlezeressen van de openbare bieb Den Helder, waar ik 14 jaar zaterdaghulp was, regelmatig de laatste pagina opensloegen. Om te kijken of ‘t wel een goed boek was, hoorde ik er ooit 1tje bekennen aan collega streekromanlezeres.

Men wil niet zien waar ‘t eindigt met Zijperspace.