Er ligt een bloedvlek in m’n bed. Ik heb er daarnet nog even naar gekeken. Wist me niet te herinneren waar ’t van gekomen kan zijn. Ik ben in bed gaan liggen. Was nog moe. Met een boek bij me. Om enkele blzs te lezen & dan nog wat te slapen. Onderweg met m’n hoofd naar de kussens kwam ik de bloedvlek tegen.
‘Eindelijk m’n bed opgemaakt,’ dacht ik, ‘& nou ligt er meteen al een bloedvlek.’
Niet een levensgrote. Een kleintje slechts. Maar wel met een veeg. Een veeg veroorzaakt door een lichaam dat zich draaide.
Ik legde m’n hoofd op de kussens. 2 Kussens, zodat ik makkelijker kon lezen. & Mat in gedachten waar mijn lichaam kwam. Waar lichaam & bloedvlek elkaar zouden raken.
Lichtelijk vertekend, realiseerde ik me, want met 1 kussen lig ik waarschijnlijk iets lager. Of juist hoger, daar kwam ik op dat moment niet uit. & Ik was te moe om ’t uit te proberen.
Maar m’n hand bewoog zich al over m’n rug. Op zoek naar een korstje. Of iets dat irriteerde.
‘Ik kan ook gedraaid hebben gelegen,’ bedacht ik, ‘op m’n zij, of over ‘t dikke kussen heen.’
Ik kon niks vinden. Ben gaan lezen. & In slaap gevallen. Ik droomde over glutenvrij bier.
‘Wereldschokkend,’ dacht ik toen ik wakker werd. ‘Er zijn niet veel mensen die op niets af dromen over glutenvrij bier.’
’t Was in ieder geval onrustig geweest. Net als afgelopen nacht. Ik kon niet zeggen dat ik na dit extra slaapje iets meer uitgerust was.

’t Lopende water op de wc verontrust me ook. Ik kan niet meer rustig zitten. ’t Blijft van boven naar beneden stromen. Ik ben beneden, dus bij mij komt ’t allemaal langs. Via de buizen.
Omdat ik niet weet of m’n bovenburen misschien een kraan open hebben laten staan, of gewoon ervan houden lang achter elkaar te douchen, veroorzaakt ’t dat onbehagen.
Terwijl ik op de pot zit, kan ik me niet concentreren op m’n boek door ’t stromende water. De stoelgang dient oorspronkelijk om mij onbekommerd verder te laten lezen. Dat is ’t hoofddoel. De rest komt toch vanzelf.
Laatst kwam ik er ook achter dat ’t mogelijk regen was dat wegstroomde. Na een zware bui begon ‘t. Door de buizen heen kon ik ’t vallen van de druppels horen. Dat veroorzaakte bij mij nog wel een kalmerend gevoel. Lekker in de tent op de hei. De regen die je in slaap sust.
’t Zijn de dingen die ik niet weet. Ze maken ’t me ongemakkelijk.

M’n broek is een bouwval. Ik moet regelmatig m’n moeder opzoeken om herstelwerkzaamheden te laten uitvoeren. Buiten ’t gaatje bij de knie (hoe vaak kruip ik nog op m’n knieën over de vloer om met m’n speelgoed te spelen?), valt nu zowat de gulp er uit. Met de gulp zelf is er niks aan de hand. Slechts met de stiksels die m’n gulp in toom moeten houden.
Ik heb er gister mee gewerkt. Misschien stond ik wel de gehele dag met open vizier te strijden. Alle mensen aan de bar hadden wellicht vrij zicht op m’n onderbroek.
Tuurlijk is daar niets bijzonders aan te zien. Een hele fatsoenlijke onderbroek. Toch schaamt een mens zich kapot als-ie er achter komt dat hij er zo bijgelopen heeft.
Hadden we daarom zo weinig fooi? Omdat ’t uitzicht voor de heren tegenviel? Op donderdag zitten er altijd te weinig vrouwen aan de bar. Dat had de dag nog ten goede kunnen keren.

Ik slik strumazol. Ik heb gister pas gelezen dat je daar moe van wordt. De schildklier wordt uitgeschakeld. Van hypertheroied wordt je hypotheroied. Heb ik inmiddels een beetje begrepen. De thyrax, die ik sinds eergisteren erbij moet slikken, zorgt ervoor dat ’t inactief stellen van de schildklier opgevangen wordt. Thyrax levert nu de noodzakelijke hormonen.
Maar pas sinds de thyrax voel ik me moe.
Ben ik moe van ’t op de hoogte zijn of moe omdat ’t begint te werken?

Liever zat ik nu in ’t tentje op de hei. De regen in een continue stroom. Met m’n eigen matras, weliswaar. M’n eigen dikke matras, uit de hoogslaper. Zonder bloedvlek. & 2 Kussens onder m’n hoofd. Dan kan ik lekker verder lezen.

& Keert de rust weder in Zijperspace.