Zijperspace bestaat 8 maanden, 247 dagen om precies te zijn, & 1000 berichten lang.
Een jubileum dat gevierd moet worden, vooral natuurlijk om dat laatste.

Ik doe een poging ‘t te vieren door zolang mogelijk deze tekst te laten staan als laatst toegevoegde bericht. & Ondertussen toch te vernieuwen (als u begrijpt wat ik bedoel).
Zijperspace staat toch al bekend als langdradig, dat moet tijdens dit jubileum maar ‘ns xtra benadrukt worden: naarmate de dag vordert breidt de omvang zich uit.

Maar ik dien wel te beginnen bij ‘t begin:

Ik heb m’n blog verhuist naar blogspot, want ik had van de week te veel problemen met ‘t potsen alhier. Zal wel aan de gebeurtenissen in de vs gelegen hebben. Ondertussen staan daar dermate veel berichten dat ‘t zonde zou zijn die plek in de steek te laten, zolang ik geen goede reden heb om hier weder te keren.

Men voelt zich lekker waar men is in Zijperspace.

(10/09/2001)

Ik had in die tijd nog andere berichten geplaatst bij xs4all, maar die zijn niet terug te vinden op die plek, laat staan bij blogspot. Maar ach, er ging in die beginperiode ook zo véél fout. Ik ben waarschijnlijk de enige die er getuige van was dat Zijperspace vanaf 9 september bestond.
Overigens zal men bovenstaand stukje niet in m ‘n archieven terug kunnen vinden, want geplaatst op die oude stek bij xs4all.

De totale aantal kb’s die Zijperspace inmiddels inneemt in dat wereldwijde web bedraagt 1.281,862 (nederlandse wijze van noteren). Gemiddeld per bericht dus bijna 1,3 kb. Over de 247 dagen die m’n blog nu bestaat heb ik per dag voor ong 5,2 kb aan tekst geschreven. Per dag gemiddeld 4,04858299595 bericht.
‘t Langste bericht was tot dusverre ‘t antwoord op een stokje. Dat antwoord vergde totaal 7,1 kb.
Dit record zal niet lang gehandhaafd blijven.

Ondanks ‘t feit dat men, in vergelijking met andere blogs, niet gaarne reageert op mijn stukjes, kon ik me in ‘t begin vrij regelmatig verheugen in ‘t bezoek van Ohjajoh: een fanatieke jongeling die zich te buiten ging aan vindingrijke, oorspronkelijke reakties (helaas zijn z’n reakties door meerdere verhuizingen & herzieningen van Zijperspace & z’n reaktie-ding verloren gegaan). Waarbij ik me gelukkig mocht prijzen, want niet iedereen kreeg te maken met z’n welbespraaktheid. Vooral Luuk leek te begrijpen wat de lol van zulk bezoek was, met name toen ik Ohjajoh uit logeren had gestuurd bij hem.

Vervolgens kregen we te maken met Casper Kleijne. Die probeerde ik van repliek te dienen door te doen als hij (is niet goed: nooit je vijanden bestrijden met z’n eigen wapens). Ik probeerde tegelijkertijd de verhouding tussen de linkloggers & lijfloggers in een ander daglicht te plaatsen.

Ik vond ‘t een hele prestatie van mezelf.: ik was blijkbaar toch intelligent genoeg. Of eigenlijk: ik had blijkbaar toch genoeg geduld om de materie te bestuderen, zodat ik een illustratie op m’n blog kon plaatsen.
Dat ik die illustratie kon ‘linken’ eigenlijk. Want uiteindelijk waren ‘t de finesses van ‘t linken die ik mezelf aan ‘t leren was,

Ik kreeg de truuk in m’n vingers. Ik wist op een gegeven moment zelfs hoe je muziek moest linken. Om ‘t mooier te maken, om ‘t geheel meer diepte te geven, om van m’n blog een totale ervaring te maken, plaatste ik er wederom een illustratie bij, of eigenlijk overheen. Bij ‘t klikken op de illustratie kon men (& zo werkt ‘t nog steeds) pas de muziek zelf gewaar worden.

Ik heb mezelf op een gegeven moment gedwongen een proeve van kunnen te tonen. Om te laten zien dat ik ondertussen heus wel wist hoe de toverformules werkten.
Om ‘t xtra kracht bij te zetten had ik ook een truuk opgenomen waar slechts een enkeling van op de hoogte leek. & Slechts een enkeling gebruik van wil maken.
‘t Is nl een rottruuk. Je voelt je genomen, uitgezeken & in de maling genomen, nadat je slachtoffer bent geworden van de link-truuk zoals hierboven gebruikt. Waarbij de lezer ongemerkt, onbedoeld ergens anders terechtkomt, zonder ook maar ergens op te klikken.

Tijdens ‘t schrijven moest er ook gedronken worden. & Door ‘t drinken moesten er flesjes geopend. & Dankzij ‘t openen van flesjes ontstonden de stukjes over ‘t werpen van dopjes.

Uiteindelijk resulteerde dit in een ander stukje die, ondanks dat ‘t weer handelde over ‘t werpen van een dopje naar een uitlekbakje, dicht op de aktualiteit zat.

Overige gedichten waar ik achteraf m’n goedkeuring over kon uitspreken, heb ik door Arnoud bij elkaar laten zetten in Zinderend.
Daar zijn ook enkele verhaaltjes (als ze die naam mogen dragen) verzameld.

Lang niet alle stukjes die ik zelf de moeite waard vind, zijn verzameld aldaar. Zoals bijv ‘soms’ over ‘t zuchten van een vrouw.
Of anders ‘t verhaaltje over de reus, 1 van de vaste bezoekers van ‘t pleintje voor de Albert Heijn, die ik daardoor regelmatig zag (op dit moment is-ie gelukkig al een tijdje uit beeld).

Als de geachte lezer zich de komende dag nou ‘ns bezighoudt met ‘t napluizen van fase 1, 2, 3, 4, intermezzo, fase 5, ‘t 2e intermezzo, fase 6 & uiteindelijk de epiloog, allen behorende tot de voor mij 1 van de belangrijkste dagen van afgelopen jaar, niet alleen blogwijs; dan ga ik in de tussentijd aandacht besteden aan de werkdag, die mij in staat stelt dit verblijf in www te bekostigen (inmiddels is de buit binnen).

In ‘t begin durfde ik niet over m’n vader te schrijven, over wat er met ‘m gebeurde & hoe ik me er onder voelde. Dat was me net iets te na, te dichtbij, te emotioneel.
Maar op dagen beschreven als bovenstaand kon ik niet anders. ‘t Was een noodzakelijkheid.
Over Pim durfde ik me aanvankelijk ook niet uit te laten. & Juist door ‘t schrijven over m’n vader wist ik ook die schroom ook te overwinnen.

‘t Gekke was dat Westmalle door m’n blog m’n favoriete klant werd. Ik zag uit naar zijn bezoek, & ontlokte door naïeve, dan wel nieuwsgierige opmerkingen hele verhalen aan zijn mond. Die ik onmiddellijk in een notitieboekje noteerde zogauw hij de zaak had verlaten.
Grappig is dat ik meermalen van mensen heb gehoord dat ze ‘t jammer vonden dat ik de laatste tijd niets meer over zijn wederwaardigheden had te melden. Maar waarschijnlijk was ‘t een goed teken voor hoe ‘t met ‘m ging, klonk vaak al snel de conclusie daaruit.

1 Van de leukste dingen om te doen was ‘t feliciteren van Luuk. Alles had met alles te maken bij die felicitatie.
Alleen vreemd dat-ie nog nooit van ‘t nr No More Heroes had gehoord.

Eigenlijk begon ik in een vervelende periode met m’n blog. Er waren altijd mensen die zo flink waren een ander af te zeiken. Dat gaat zo lekker makkelijk anoniem, was blijkbaar hun gedachte.
Ik ondersteunde dan ook al snel Ramon in zijn oproep wat liever voor elkaar te zijn door een bloem op m’n blog te plaatsen.

‘t Lijkt echter bijna vanzelfsprekend om op een oneerbiedige manier met elkaar om te gaan via ‘t medium internet, als een instelling als smallzine (ik plaats hier geen link; dat verdienen ze niet) een verkiezing uitschrijft voor de website die volgens hun lezers zo snel mogelijk zou moeten verdwijnen. Voor mij was ‘t nog niet geheel vanzelfsprekend.

Naast die woede, woede over misstanden die mensen doelbewust in ‘t leven roepen & daar schijnbaar nog van genieten ook; naast die woede heb ik ook andere basale gevoelens in m’n leven gekend.
Juist doordat ‘t lang geleden was & waarschijnlijk ook onbewust ver weggestopt, had ik een trigger nodig om ‘t me weer voor de geest te halen. Dankzij die trigger wist ik plots weer hoe angst ooit door mij beleefd werd.

Verder kon ik afgelopen 999 mededelingen u op de hoogte houden van m’n ergernissen, m’n wensen, m’n o zo onrealiseerbare wensen via vele delen van m’n verlanglijst & wat ik zoal kocht in de supermarkt dankzij m’n eigen initiatief: ‘t boodschappen-stokje.

Vooraleer ik de groeten ga doen aan m’n trouwe lezers (vooral hun) & de hoop uitspreek dat ik nog lang zo door mag gaan, moet ik toch ff nog wat mensen speciaal noemen.
Zonder Puck was dit niet mogelijk geweest. Zij was degene die mij ertoe aangezet heeft een blog te starten op een manier ‘zoals ‘t dus ook kon’.
Zij was ook degene die een belangrijk gedeelte van ‘t technische gebeuren geregeld heeft, zoals een reaktie-ding toen alle reaktie-dingen ‘t begaven, zoals Pivot (ook dank aan Bob), zoals enkele aspekten van de vormgeving.
Ik mis Puck nog steeds, maar dat is niet om bovengenoemd.

& Ik heb dit te danken aan m’n ouders (die 2 daar rechts, niet die vrouw aan de linkerzijde), die me opgevoed hebben op een wijze die ‘t mogelijk maakte zovele verhalen te vertellen.
& Dan nog ff specifiek m’n moeder, die ik voor ogen heb op ‘t moment dat ik schrijf: zij zit op de voorste rij van ‘t publiek dat m’n blog leest.

& Veel dank ook aan de reageurs, want dankzij die spaarzame reakties merk ik dat ik ‘t niet voor mezelf alleen doe. & Durf ik weer verder.

De groeten vanuit Zijperspace.
(& ik hoop dat ik nog lang zo door mag gaan).