‘Verdomme. ‘t Blijft gewoon bloeden.’
Westmalle komt binnen met dikke vegen bloed over z’n handen & gezicht.
‘Ik smeer ‘t helemaal uit over m’n gezicht,’ schijnt-ie m’n waarneming te willen bevestigen.

Vanochtend was-ie al binnengekomen met een jaap in z’n vinger omringd door geronnen bloed.
‘Wil je dat niet even schoonmaken?’ had ik ‘m aangeboden.
‘Ah, nee joh. ‘t Is maar een klein sneetje. Da’s zo weer weg.’

& Wederom neemt Westmalle m’n aanbod niet aan.
‘Man, spoel ‘t bloed er in ieder geval even af.’
‘Zal ik je wat pleisters geven?’
‘Ik haal wel wat wc-papier voor je.’

Dat laatste accepteert-ie uiteindelijk; van de rest wil-ie niks weten. Ik reik ‘m ‘t toilet-papier aan, waarbij ik een veeg van z’n bloed op een nagel krijg.

‘Kijk nou, ‘t is maar een klein sneetje! Maar elke keer als ik m’n hand in m’n zak stop, scheurt-ie open. Nee, ik hoef niks, ‘t is nu toch donker. Niemand ziet iets. Ik ben zo thuis.’

Ik spoel in ieder geval wel m’n nagel.

We gebruiken tenslotte niks in Zijperspace.