De gastro-enteroloog zei: ‘’t Is eigenlijk een beetje een vrouwenkwaal.’
Waarbij hij een klein lachje produceerde. Een geruststellend lachje, van ‘zo erg is ’t eigenlijk niet’.
Hij legde me uit hoe de darmen werkten, & waar zij zich bevonden. Door ervaring bij eerdere klachten wist ik een groot gedeelte al, maar ik liet ‘m z’n gang gaan. In de hoop dat hij zou duiden op ’t ongewisse, op dat wat mij als een zwaard van Damocles boven ’t hoofd hing, op een fatale bijkomstigheid die slechts mij zou treffen.
Hij ging echter kalm met een pen over ’t papier. Schetste ’t hele stelsel, een zekere routine was eruit af te lezen, vertelde kalm de voortgang van mijn eten & de daaropvolgende vertering & hoe spanning & emotie hier op invloed konden hebben.
‘Over ’t algemeen een vrouwenkwaaltje dus,’ met weer dezelfde glimlach.
Ik snapte niet hoe hij na al die jaren die zelfde lach kon produceren. Ik zat er toch mooi mee dat ik blijkbaar mijn lichaam als een vrouw aan ’t besturen was. Er zouden toch heus wel meer mannen zijn die spastische darmen overhielden aan gespannen periodes.
Maar bij ’t opnieuw betreden van de wachtkamer, ik moest de assistente nog even afwachten voor ’t maken van vervolgafspraken, zag ik nog steeds dezelfde wachtenden, weliswaar van divers pluimage, verschillende leeftijd, maar hoegenaamd slechts als vrouwspersoon te herkennen. Ik bofte met mijn gewoonte altijd een boek bij me te hebben & niet aangewezen te zijn op de leesbak van libelles, margrieten, story’s & privé’s.

‘Ja,’ begon ik gister mijn uitleg aan Jos, ‘’t zal heus wel gelegen hebben aan ’t gebruik van surinaamse chutney, maar mijn darmen reageren op ’t minste geringste een beetje extreem.’
Ja, dat wist hij. Misschien wat minder gebruiken?
Ik had ’t potje al weggegooid. Deze wilde ik nimmer meer zien. Waarschijnlijk nog wat vetter doortrokken van olie dan de andere, maar een licht bederf kon er ook de oorzaak van zijn.
‘Daar moet je toch mee oppassen.’
‘Ja, dat zal ik zeker,’ luidde mijn conclusie evenzo.

De assistente haalde de agenda tevoorschijn. Wanneer ’t mij schikte?
‘Op welke termijn kan ‘t?’ was mijn wedervraag.
Ze hadden ’t nogal druk, er zou zeker een maand overheen gaan. Maar als ik een bepaalde voorkeur had, dan kon ze kijken of er nog een gaatje was.
We kwamen tot overeenstemming. 2 Afspraken werden geplaatst. 1 Voor bespreken van de in te leveren ontlasting & de volgende voor ’t kijkonderzoek.
De specialist had me er over ingelicht. Dat ’t misschien toch wel noodzakelijk was. Om eventualiteiten uit te sluiten. Wellicht zat er ergens een plekje, een bultje of een kuiltje, dat mijn darmen tot activiteit maande. & Met zo’n meterslang dun kabeltje met aan ’t uiteinde een minuscuul kleine camera kon er veel te weten worden gekomen.
’t Deed geen pijn. ’t Zou hooguit voelen alsof ik naar de wc moest.
Ik zag me daar al hangen met m’n benen omhoog, een team van deskundigen aan de monitoren, met afstandsbediening op jacht naar fraaie beelden van mijn binnenste, maar wilde de pret niet bederven. Normaal leven wilde ik ook wel weer.
De assistente ging verder. Ter benadrukking, dat ik er vooral toch op moest letten, vertelde zij me, de dokter had ’t vast ook meegedeeld, dat ik toch zeker 12 uur nuchter moest zijn. Dit ook in verband met ’t klisma.

Ik belde m’n moeder om te vertellen hoe ’t er voor stond.
‘Op zich wel interessant,’ zei ik, ‘zo’n camera die opnames maakt van gebieden die nog niet eerder in beeld zijn gebracht.’
‘Ja, maar echt lekker voelt ’t toch niet, lijkt me.’
Ze bereidde me er vast op voor.
‘Maar ze gaan ook een klisma doen. Wat zou dat zijn?’
& Als een wijze vrouw legde zij nog even uit wat de specialist gemakshalve had laten liggen.

Diezelfde middag besloot ik dat ik van alle spanning af wilde. Tijdens een vergadering, toevallig dezelfde dag om een uur of 4 vond deze plaats, heb ik m’n hoofdredacteurschap opgegeven, afstand gedaan van alle taken. Men mocht me om raad vragen & ik zou alles overdragen, maar verantwoordelijkheid wilde ik voorlopig niet.
Als een opgelucht mens fietste ik vervolgens weer naar huis.
Een week later belde ik de assistente. ’t Leek me voorlopig niet noodzakelijk, die kijkoperatie.
‘Ik zet ‘m wel tussen haakjes,’ zei ze. ‘Dan kunt u tot een week voor die datum de afspraak herzien.’

Maar de binnenste regionen van Zijperspace hebben ze nimmer kunnen bekijken.