Ik heb m’n opa niet anders gekend dan als een oude man, met dun wit haar aan de zijden, kaal op de bol. Hij was voor die tijd een uizonderlijk lange man. Maar buiten dat was-ie vooral te herkennen aan z’n wandelstok. Die was noodzakelijk, doordat-ie slecht ter been was.

Op 7-jarige leeftijd was m’n opa van een stoel gesprongen, zo ging ‘t verhaal, & met z’n knie in een speld terecht gekomen. Dat is nooit meer goed gekomen. Vanaf die tijd liep-ie mank. Dat heeft er echter wel voor gezorgd dat-ie als 1 van de weinigen van ‘t gezin verder kon gaan leren dan de gebruikelijke lagere school.

Z’n linkerschoen was xtreem groot. ‘t Leek alsof er een zool van 10 cm onder zat. Een soortemet olifantenvoet kreeg-ie daardoor. Gehuld in leer. Vervaardigd door schoenmaker Rieswijk, de enige die in de wijde omtrek dat soort schoenen aankon.

Hij heeft z’n knie wel ‘ns laten zien. Tegen ‘t eind van z’n leven raakte hij meermaals in ‘t ziekenhuis terecht. Moest er weer 1 of ander gezwel verwijderd worden uit z’n been.
Als we voor visite in ‘t ziekenhuis langs kwamen kon ‘t voorkomen dat-ie z’n knie toonde. Z’n schaamtegevoel verdween meer & meer naarmate hij ouder werd. Te veel naar m’n moeders zin. ‘t Staat me bij dat ‘t een verschrikkelijk dun been was. & Bruin, dat weet ik zeker, net als z’n hoofd die nooit wit wilde worden. Alsof m’n opa geen nederlands bloed, geen blanke huid had.

Bij ‘t wandelen steunde hij op z’n stok. Een oerdegelijke stok, met een kromming aan de bovenkant voor de greep, zoals vroeger stokken altijd waren. Er moeten in die tijd al krukken hebben bestaan, maar blijkbaar weigerde hij die te gebruiken. Met z’n stok kon-ie immers alles.
Hij kon bijv de asbak dichterbij manoeuvreren, terwijl-ie in z’n stoel zat. Met een simpele beweging van de stok, die altijd z’n zitplaats lag, trok hij de asbak naar zich toe. Een staande asbak. Drukte je op de knop boven ‘t asgedeelte ervan, dan draaide alle as weg. Als ik aardig was geweest, & lang had gezeurd, beter dan m’n broers, mocht ik de knop indrukken. Zodat alle peuken & as verdwenen.
Soms trok hij de tafel dichterbij. Dan kon hij bij z’n kopje thee, die oma te ver weg had neergezet. Of om bij z’n sigaren te kunnen, die per ongeluk op tafel lagen ipv naast ‘m in ‘t dressoir.

Op ‘t laatst gebruikte hij de stok ook om uit te kunnen halen naar m’n neef. Dat was in de tijd dat m’n oma in ‘t ziekenhuis lag & m’n neef de enige was die tijd & zin had om m’n dementerende opa te verzorgen. In z’n vlagen van wantrouwen jegens die onbekende onbetrouwbare vlegel (‘Je hebt m’n sigaren zeker verstopt, hè!’) haalde hij soms uit als m’n neef te dichtbij kwam. Gezeten in z’n stoel. De stoel waar-ie altijd in zat. Z’n ene, manke, voet gelegen op een bankje dat een soort verlengde van de stoel was. M’n neef moest daar niet te dicht bij in de buurt komen.

Hij zat altijd voor ‘t raam. We konden z’n hoofd nog net boven de vensterbank uit zien steken als we met de auto aan kwamen rijden. Dan krulde z’n lach, & stak-ie z’n stok naar boven ter begroeting. Al snel kwam oma dan ook bij ‘t raam staan.

Een enkele keer kreeg Opa voor z’n verjaardag een nieuwe stok. Opnieuw 1e kwaliteit hout. Klassiek. Stevig. Gebouwd op zijn lengte.
Daar was-ie volledig mee in z’n nopjes. Z’n oude begon inmiddels te slijten, zei hij.
& Van z’n kleinkinderen kreeg-ie dan een pak biscuitjes & een doos sigaren. Daar was-ie nog veel blijer mee, ook al had-ie beide goederen altijd op voorraad naast z’n stoel. Dat belette ‘m niet om ons enthousiast vast te pakken & te omhelsen. We hingen voor een moment voorovergebogen over z’n stoel, terwijl-ie luidkeels lachte. Boven een plek waar we anders nooit mochten zitten.

Iedereen heeft z’n eigen ‘eigen’ plek in Zijperspace.

Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Theo. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.
(Overigens: m’n broers blijven maar doorgaan met mij onderwerpen voeren. Dat moet andere lezers niet beletten daarin mee te doen, natuurlijk. Ik heb weliswaar genoeg om over te schrijven, maar ik hou van schrijven nav een ‘opdracht’.)