‘t Leven is redelijk overzichtelijk in deze toestand van ziektewet. Zeker als ik ‘t afzet tegen ‘t pennen- & knijpersverkeer. & Om meteen maar met de 1e te beginnen: er kan een redelijke chaos ontstaan als plots blijkt dat zo’n op zich ouderwets instrument als de pen in de dagelijkse bagage ontbreekt.

Gister raakte ik al enigszins van streek dat op m’n rechterbroekzak, waar de meeneempen zich normaliter bevindt op de reis naar al ‘t buitenhuizige, spetters pennenbloed waren te ontwaren. ‘t Stak akelig af tegen de achtergrond van m’n groene broek. ‘t Blauw dat z’n enige ader doorgaans behuisd ten teken dat-ie in staat is tot communicatie, stak verontrustend af tegen de kleur die mij juist kalmte & evenwicht moet bezorgen.
Niet voor niets is m’n leefomgeving goeddeels in die kleur getoonzet: ‘t moet me telkens weer wijzen op ‘t levende dat aan ‘t onontkoombare eindige voorafgaat & dat ik daar nog even van mag genieten.

Bij nadere inspectie, ‘t kwam mij al voor dat ik een dood lichaam uit de bewuste broekzak moest trekken, bleek er niets aan de hand. Ik vermoed dat ‘t sporen van ‘t overlijden van z’n voorganger waren. De wasmachine is blijkbaar bij 50° C niet in staat kleren van dergelijke redelijk nieuwerwetse (wanneer is de pen in z’n huidige vorm, zeg maar à la Bic, eigenlijk uitgevonden, incl de bijna onafscheidelijke blauwe inkt?), van deze tijd getuigende viezigheid te ontdoen. De broek moet sinds ‘t afscheid van m’n vorige schrijfgezel in de tussentijd reeds 2 malen door de trommel door elkaar zijn geschud, chemisch toegetakeld alsook gespoeld, zonder dat de levendige blauwheid mijn beenverpakking heeft verlaten.

Ik kom er bij ‘t uithangen helaas niet aan toe om de pas gewassen was nader te inspecteren op resterende vlek. Meestentijds ben ik te diep geconcentreerd op de knijpers.
Dat is nl een allegaartje. Ik fungeer, of eigenlijk moet ik zeggen: mijn tuin fungeert als een waar knijperparadijs; ik ben eerder verantwoordelijk voor in welke nabijheid zij ieder afzonderlijk tot mij mogen plaatsnemen, als ware ik gezeten op een zetel als een god.

Waar ik van kindsbeen af heb geleerd dat alle vermiste pennen als vanzelf hemelwaarts zijn gestegen voor hun unieke & slechts op & voor hun ingestelde & vormgegeven plekje dichtbij god, weet ik inmiddels beter dat dit niet veel meer betekent dan een guur & allerminst plezierig bestaan in vuilnisbak gevolgd door -belt.

De knijpers die door onhandig gedrag van m’n bovenburen, in tegenstelling tot normale paradijzen van boven naar beneden hun afterlife betreden door de reis van 1 van 3 balkons richting ‘t groene Eden dat achter mijn huis is gelegen, zijn nog best in staat hun knijperigheid even door te zetten.
Wat mij hierin overigens bevreemdt is dat ik dus toch echt tijdens godsdienstles heb geleerd dat de ziel juist zou moeten stijgen om ‘t hiernamaals te bereiken. Maar misschien is dat ook de reden dat de knijpers nog redelijk ongeschonden mijn (schijn?)dodenrijk bereiken & hun dienstbaar bestaan nog even voort kunnen zetten.

Maar ze zijn niet bepaald eender. Hun functie wel, hun vormgeving, kleur & bovenal: materiaal, verschilt nogal. Dus ook de mate waarin zij al dan niet soepel tussendoor de lijnen zijn te manoeuvreren. & Met wriebelige onderbroeken, bij wind fladderende t-shirts & van zichzelf al onhandig grote dekbedovertrekken; dat al maakt hun hantering niet al te gemakkelijk, vooraleer dus vanwege de onvoorspelbaarheid waarin de verschillende knijpers op mijn handelingen reageren.

Waar dit alles toe geschreven & uitvoerig verteld is, waar ‘t slechts gaat om ‘t eindige leven van pennen & knijpers?
Nou, ik ben dus tot de conclusie gekomen, ik meldde ‘t hierboven in ‘t voorbijgaan al eerder, dat ik, daar ik nimmer een pen kwijt raak & diegenen die bij mij belanden derhalve hier ook hun eindpunt zullen vinden, wat zoals eveneens aangegeven ook geldt voor de knijpers, mochten zij kunnen denken & voor beiden een paradijs bestaat, ik toch een roeping in m’n leven heb gevonden.

& Die functie met veel plezier vervul in Zijperspace.