Ik heb ’t net iemand horen zeggen. Zeg maar een uur geleden. Ben toen druk aan de gang gegaan om ’t voorval op te schrijven. & Terwijl ik schreef stond ik af & toe op om de benen & gedachten te strekken. Gebeurt altijd plotseling. Ik word er toe gedwongen. Dan moet ik opeens uit de stoel, kan ik in de richting van de keuken lopen, of naar de tv; ik doe iets onzinnigs, of juist niet, om vervolgens weer voor de comp terecht te komen. ’t Kan midden in ’t verhaal voorkomen. Of middenin een zin. Om weer verder met ’t verhaal te gaan als ik weer zit. Verder met de zin.
Maar nu stond ik op omdat ik ’t woord niet wist. Totaal verloren in m’n hoofd. Onvindbaar. Weggestopt in een duister hoekje.
Vreemd, want ik heb ’t net nog horen gebruiken. Weliswaar een engels woord, maar heel gangbaar. Ik wist meteen waar de persoon die ’t bezigde ’t over had. Geen twijfel mogelijk. Ik zag ’t voor me.
Nu nog steeds. Ik weet hoe zo’n ding er uitziet. Weet ’t alleen niet een naam te geven. M’n vingers hangen boven ’t toetsenbord. & ’t Wil maar niet komen.

Ik heb m’n woordenboek erbij gepakt. ‘Het Juiste Woord’. Van Dr. L. Brouwers & Dr. F. Claes. ‘Systematische ordening, betekenisvarianten, stijlvarianten, synoniemen’.
Eigenlijk geen woordenboek. Maar een verzamelbak van allerlei woorden. Gesorteerd op categorie. Je hebt ’t idee dat je associatief aan ’t struinen bent als je erin op zoek gaat. Achterin zoek je een woord dat te maken heeft met ‘tgeen je zoekt, vervolgens kom je bij een categorie terecht, in de voorste helft van ’t boek, waar alle woorden dat met 1 onderwerp te maken heeft staan verzameld, & je struint daar alles af. Je vindt ’t vanzelf.
Maar nu niet.
Misschien omdat ’t een engels woord van oorsprong is. Zo’n leenwoord. Omdat we de bezigheid niet hebben uitgevonden, hebben we er ook geen woord voor kunnen bedenken dat de bezigheid & ’t apparaat dat erbij hoort beschrijft. Noemt, eigenlijk. We zijn te ver afgedwaald van Adam, de 1e mens die alles mocht benoemen. Nederlanders zijn z’n bastaardkinderen.

Ik probeerde Rachel te bellen. Ze kon altijd m’n teksten corrigeren. Alle foutjes er uit te vissen. Dan weet ze vast ook wel wat ’t woord moet zijn als ik beschrijf waar ’t voor dient.
Kan ik gelijk vragen hoe ’t met ‘r gaat. Waarom ze gister niet een biertje kwam drinken? & Hoe regelen we ’t met de sleutel van m’n huis als ik straks op vakantie ben?
Maar ze nam niet op.
& Voor ’t zoeken van een woord ga ik geen voicemail inspreken.

Ik besloot dat ik maar geduld moest hebben. De zoektocht zorgt er juist voor dat ’t woord zich steeds dieper in m’n hoofd gaat verstoppen. Alsof er op gejaagd wordt & ’t angstvallig eraan probeert te ontsnappen. Steeds dieper weg in ’t struikgewas.
M’n boek haal ik erbij. ’t Boek waar ik al een week in bezig ben. Ik eet er een boterham bij. Tussendoor kijk ik in de gids hoe laat de Tour de France begint. Neem een slokje thee op ’t moment dat ik m’n boek weer opensla. & ’t Schiet me plots te binnen dat m’n broer vast wel ‘ns gebruik gemaakt heeft van zo’n apparaat.
Bovendien moet ik ‘m vragen hoe we ’t moeten regelen met de sleutel van ’t huis als ik straks op vakantie ben.

‘’t Is een engels woord,’ zeg ik.
‘Nee, ik zou niet weten hoe dat heet,’ zegt Marc.
‘Nou goed. Wanneer wil je in m’n huis zijn?’
‘Weet ik nog niet. Wanneer ben je weg?’
‘Vanaf de 21e. & Dan ben ik in ieder geval t/m de zondag daarop weg. Waarschijnlijk nog 1 of 2 dagen langer. Ja, da’s zelfs zeker. Maar daarna weet ik ’t nog zo net niet.’
‘Welke data zijn dat?’
‘Die zondag is de 27e. Dan ben ik dus zeker de 28e & de 29e ook nog weg. Daarna weet ik ’t niet, want ik wil wel langer weg blijven, maar ik kom toch altijd eerder terug dan dat ik plan.’
‘Dat merk ik dan wel. Ik blijf hooguit tot die vrijdag in je huis.’
‘Ok, maar ik moet nog even met Rachel regelen hoe ’t dan met de sleutels gaat.’
‘Ja, dat hoor ik dan nog wel.’
‘Maar weet je echt niet hoe zo’n apparaat heet?’
‘Nee. Ik zou ’t niet weten.’

Excuseer; daarom vooralsnog niets vanuit Zijperspace.