leeg

‘t Voelt leeg, zo’n hoofd. Een hoofd van gister, teveel aan gister heeft sporen achtergelaten in m’n hoofd. Die moet eigenlijk gevuld worden met vandaag. De dingen van vandaag zullen dat vervelende gevoel wel ‘ns overstelpen. Tenminste, dat zouden ze moeten.

Ik merkte ‘t ook niet terwijl ik naar muziek stond te luisteren die me overdonderde. Ik moest me dwingen langzaamaan te drinken, steeds in m’n achterhoofd houdend dat de maaltijd slechts uit heel veel boterhammetjes & bolletjes tussendoor had bestaan; beslist geen goede bodem. Maar als ik mezelf wilde dwingen daartoe, moest ik m’n gedachten er bij houden.
Dat lukte me niet tijdens ‘t optreden van 2 bands, gisteravond. Een geluk was ‘t nog dat ik m’n plek, m’n riante doorkijk naar ‘t podium, niet wilde verliezen, zodoende geen gelegenheid had me naar de bar te begeven. Pech daarentegen dat ik daar van te voren aan had gedacht & een dubbele portie bier had ingeslagen.
Dus elke keer als ik dorst had, nam ik een slok.
Ik had veel dorst, zoals ik altijd veel dorst heb.

Pas onderweg naar ‘t toilet merkte ik ‘t. Niet tijdens ‘t gesprek met een kennis in de grote zaal. Girls Against Boys walste dat gevoel oorverdovend weg. Ik moest xtra hard schreeuwen om mezelf verstaanbaar te maken. Waardoor ik m’n evenwichtsoorgaan overschreeuwde.
Wat is er met me aan de hand, dacht ik kort staande voor de pisbak, maar ik herinnerde me ‘t volgende moment de hoeveelheid bier die door m’n keel was gegaan. Nog 1 biertje & dan naar huis.

Gek genoeg merkte ik ‘t ook niet toen ik op de fiets zat. Zogauw ik 1maal de gang te pakken heb, ‘t plaveisel schiet onder me door, de medeweggebruikers laat ik al snel ver achter me, verdwijnt elk gevoel van beneveling uit m’n hoofd. Of ‘t zou dat gevoel moeten zijn dat me ertoe aanzet steeds harder te gaan fietsen, adem moet bij elke keer in/uit optimaal benut worden, m’n beenspieren mogen geen moment rust hebben.

Thuis aangekomen was ik door de inspanning schijnbaar dermate ontnuchterd & m’n keel verdroogd, dat daarvoor nog wel een biertje ter compensatie uit de ijskast gehaald kon worden.
‘t Is altijd dat laatste biertje dat ‘t lege gevoel de volgende ochtend veroorzaakt. Die heeft ‘t gemis teweeggebracht, wat geleid heeft tot een grote bel lucht in m’n hoofd, die er perse uit wil. Uit m’n schedel. ‘t Bonkt tegen de binnenwand. Lijkt alleen maar groter te worden.

Voordat ‘t zover was, werd ik echter 1st midden in de nacht wakker. Helder, nog geen koppijn, nuchter genoeg, maar ook met nog ruim voldoende alcohol in m’n lichaam om niks te voelen.
Ik heb iets geschreven voordat ik ging slapen, schoot me te binnen op dat moment.
Ik ben uit bed gestapt & heb ‘t onmiddellijk vernietigd. Zulke lege teksten hoefden niet gelezen te worden. Meteen gecontroleerd of iemand dat toevallig in de tussentijd wel gedaan had.

Maar in die enkele uren tijds was niemand langsgeweest in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *