Ik zie ze nooit. ’t Boek staat er altijd voor. Kussen op m’n onderbuik, boek in evenwicht gehouden door m’n handen, & m’n blik komt niet verder dan dat. ’t Achterland, m’n achterburen, zie ik niet meer. Ik zie slechts wat daglicht weerschijnen tegen de vloer, ’t behang, de meubelen, waardoor ik de letters van m’n boek tenminste kan onderscheiden.
& Verscholen achter m’n boek vraag ik me stiekem wel af of ze ’t zien. Of ze zien dat ik wegdommel, dat m’n boek omvalt, m’n armen tegen de bank aan gaan leunen, ’t kussen dat 1st als boekensteun diende door m’n lichaam omhelst wordt & ik een ½ uur lang voor apegapen lig.

‘Hoe gaat ‘t?’ vroeg m’n fysio.
‘Goed,’ antwoordde ik onmiddellijk. ‘Ik heb vandaag voor ‘t 1st geen pijnstiller geslikt.’
‘We moesten daar maar ‘ns een tijdje mee stoppen ook,’ zei hij na m’n nek aan alle kanten uitgerekt te hebben.
Onderwijl hadden we ontdekt dat we een zelfde vakantiebelangstelling hadden: wandelen. & Ongemerkt, z’n gedachten bij enkele afgelopen vakanties & enkele minuten tegenover mij er over uitwijdend, rekt-ie m’n nek wat meer & wat vaker dan we gewoon waren.
Ik had geen bezwaar. Laat me maar lijden, dacht ik. Dan ben ik er sneller van af.
‘Ik heb alleen steeds meer last van m’n rug,’ meldde ik.
Wees ’t aan. Onderaan.
‘Die wervels onderaan je nek worden steeds soepeler,’ vertelde m’n fysio. ‘Misschien dat ze er onder daardoor wat extra druk voelen.’

Die kussen op m’n buik is er gekomen om m’n rechterarm te ontlasten. In de tijd dat ik nog dacht dat de pijn door een muisarm werd veroorzaakt. Ik probeerde m’n arm dood te zwijgen. Deed er niks tot zo min mogelijk mee.
Kussen op m’n buik & ik kon weer lezen. Liggend op de bank weliswaar, in slaapverwekkende houding, maar ’t kon weer. Bovendien had ’t tot voordeel dat op de hoogte van de dubbelgevouwen kussen ’t boek m’n ogen van ’t tegenlicht afschermde. Niets zo vervelend als met tegenlicht lezen.
Ik was alleen naar de andere helft van de kamer verhuisd, naar de bank waar ik lekker op kon liggen. Waardoor de buren zicht op mij kregen. M’n leven binnenshuis niet meer privé.

‘Kan ik er iets tegen doen,’ vroeg ik, ‘tegen die pijn in m’n onderrug?’
We waren klaar met onze ½ uur sessie. Ik moest dezelfde oefeningen blijven doen. Ze hadden resultaat. Hij had hele boeken vol staan met oefeningen, maar waarom moeilijk doen als deze al werkten?
‘O ja,’ zei m’n fysio onmiddellijk, ‘dat kan heel makkelijk.’
Hij liep naar z’n behandeltafel. Ging ’t voordoen.
‘Je gaat op je buik liggen. Met je armen onder je hoofd, ellebogen steunend, onderarmen plat op de grond. & Dan ga je op die manier maar een kwartiertje tv kijken. Of een boek lezen.’
‘Dat wordt dan een boek lezen. Tv kijken doe ik bijna nooit.’
‘Dat hoor je niet zo vaak meer, dat mensen geen tv kijken.’
‘Tv wordt steeds oninteressanter, vind ik.’
Hij gaf me gelijk.

Nu lig ik een boek te lezen. Op m’n buik. M’n lichaam in de lengte naar de tuin, naar de achterburen gericht.
Ik vraag me weer af of ze me zien. Of ze zien dat ik me wéér anders gedraag. Ze zullen zich wel afvragen: waar is die gozer toch mee bezig?
Maar ik zie ze niet. Ik lees weer een boek. & Verbijt ondertussen de pijn in m’n ellebogen. Die zijn nog niet gewend mee te lezen.

Een schim schiet weg, aan de overkant van Zijperspace, als ik opkijk.