schoenenpassenrapen

Een ballon hoort op z’n hoogtepunt te overlijden. Als-ie nog strak staat, bol van lucht, zwanger van z’n kinderdroom. Hij hoort met een knal ruimte te maken voor de volgende illusie.
Hij mag niet langzaam verschrompelen. Waarbij de lucht langzaam door z’n wanden heen naar buiten dringt, daarbij ’t plastic geleidelijk aan impregnerend. Je kan een ballon beter niet laten verworden tot een kleverige bolletje omhulsel dat alles wat ‘m aanraakt probeert aan te klampen & niet meer los te laten, bedelend om met een beetje extra adem terug te keren naar de gloriemomenten van weleer.

& Toch laat ik de roze ballon in m’n achtertuin.
Laten, dat is wat ik doe. Laten. Achter in m’n achtertuin.
’t Is mijn ballon niet. Hij was er plotseling. Dat maakt me niet minder verantwoordelijk. Ook al ligt-ie ver weg, in een tuin die geen bezoek krijgt vanwege ’t vanzelfsprekende verval van de winter.
Sterven kan een tuin wel zelf. In de lente heeft-ie me pas weer nodig.
Toch zou ’t een kleine moeite zijn m’n schoenen aan te trekken, een paar passen te nemen, de ballon op te rapen.

Ik doe ’t niet.

Ik neem ’t scenario als hierboven nogmaals door. Schoenen, passen, rapen. Bekijk de gevolgen.
Je kan een ballon niet vol met lucht in de vuilniszak proppen. Er valt niet veel te proppen aan zo’n bol ding, nog net te elastisch in z’n vorm om zich in ’t gareel te laten duwen.
& Na 3 weken (zo lui ben ik alweer) laat ’t zich niet dwingen. Dan gaat ’t smeken. Die plakkerigheid, die onwil, ’t verlangen naar liefde, naar nog net een beetje aandacht.

Heb je wel ‘ns een oude ballon proberen te dwingen? Dan weet je wat ik bedoel. Elke vinger die ‘m vastpakt probeert-ie te imiteren, na te bootsen in z’n eigen huid. Een imprint van z’n mishandeling, een afdruk, om je er aan te herinneren dat-ie ergens anders toe dient. Heeft gediend.
Terwijl hij ‘t zelf zover heeft laten komen. Hij is blijven leven, heeft z’n ene long niet geleegd.

Schoenen, passen, rapen.
Ik probeer ’t nogmaals.
Verwacht een kaartje. Een kaartje dat melding maakt van z’n verre reis. Niet een ticket met reisbestemming, maar slechts ’t vertrekpunt. Speeltuin ’t Oosten, in westelijk Kokanje, of een ander ver oord. Een kind dat z’n touwtje langzaam heeft laten vieren, twijfelend. Zou hij ‘m houden, deze droom, of laten gaan, een andere droom laten verwezenlijken? & De eenzame tuin, de roestende wintertuin van de alleenstaande man in Amsterdam Oost zou de hoofdprijs betekenen, een week lang snoep, als die man maar schoenen, passen, rapen zou doen, kaartje kijken, kaartje sturen. Retour naar vertrek.

Hoe wij daar stonden. In de hand van 6. Voor alle broers 1. Speeltuin Falga. 6 Touwtjes, met ballonnen aan ’t einde, om de beurt door 1 van de kleinsten vast geklampt. Ruziënd wie nu weer aan de beurt was, wie ze los mocht laten bij ’t startschot.
‘Ik ga al zweven,’ zei er 1tje.
Daarbij omhoog springend. ’t Leek alsof-ie slechts langzaam weer daalde. Van al ’t gas dat de ballonnen deed stijgen.
Dat moest ook uitgeprobeerd. Voordat ze ons definitief zouden verlaten.
‘Ik wil ook, ik wil ook,’ jengelde de volgende.
‘Ik wil ook, ik wil ook,’ smeekte nr 3.
& Daarop de volwassen verlossing: ‘Dan geen van 3-en.’
De touwtjes raakten in de knoop, terwijl ’t woest door de ouder werd overgenomen. Einde ruzie & de ballonnen voor eeuwig met elkaar verbonden.
Ze ondernamen de reis, de bedoelde verre reis, die zou leiden tot veel snoep, gratis snoep, gezamenlijk, in hun kluwen verward. Waardoor ze niet konden stijgen, verhinderd door elkanders gewicht, elkanders stuurkunst, wispelturigheid op de wind.
Alle ballonnen schoten weg naar verre oorden & veel snoep, maar die van de broers werden opgehouden door de ruzie die ze nog met elkaar aan ’t maken waren.

De roze ballon huppelt van z’n ene teen op z’n andere. Ongeduldig. Al 3 weken lang.
Hij wacht op stappen, ’t einde van z’n reis. Hij vindt dat ballonnen niet oud moeten worden.

Zeker niet in een roestende wintertuin ergens in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *