Ik wentel me naar de zijkant. Keer op keer. Ik wek me wakker genoeg om in ieder geval aan de zijkant te liggen. ’t Dekbed strak om me heen geslagen. Geen kiertje lucht mag ontsnappen of binnensluipen de andere kant op.
Maar ook in slaap kan ik niet stilliggen. Beweging is noodzakelijk, een andere houding, een nieuw uitzicht over dromenland. Waardoor ik gedwongen word mezelf te corrigeren, omdat ik niet in de kuil terecht mag komen. De kuil die een verkeerde hoek in m’n rug slaat. 1tje Die ik de rest van de dag zal voelen, heb ik afgelopen dagen gemerkt.
Ik had alleen tot gisteravond de kuil nog niet ontdekt.

Hij moet nu 12 jaar oud zijn. Gekocht aan ’t einde van de zomer met Pam.
Ik belde haar op. Zij klonk verveeld. Getergd. Maar ik had slechts een beetje hulp nodig. Ik wist niet hoe ik er anders aan moest komen. Ze hadden ‘m al klaar staan in de V & D. Ik moest ‘m zelf op komen halen.
Pam deed geen uitspraken. Ze kon niet beslissen voor haar vader. Ze wist wel dat-ie ’t zou doen, maar ik moest wel weten dat ’t niet zomaar kon. ’t Moest zwaar noodzakelijk zijn, anders zou ze ‘t ‘m niet vragen.
1 Week daarvoor was ’t nl voor de 2e keer uitgegaan. Elke keer als ik haar tegenkwam keek ze me aan alsof ik haar achtervolgde.
Alsof dit onderdeel was daarvan.
Ik had slechts hulp nodig. Hij paste niet in m’n vaders auto.

De vader van Pam hielp nors. Op instructie van z’n dochter, vermoedde ik. Pam legde ’t echter uit als pijn in z’n rug, toen-ie weg was. Ik moest ‘m ook niet zoveel laten tillen.
Dan moet-ie maar laten merken dat-ie pijn heeft, vond ik.
Maar dat hoorde niet in die familie.

Hij heeft niet lang in ’t ouderlijk huis gelegen waar we ‘m toen naar vervoerd hadden. Jan heeft geholpen ‘m te verhuizen naar de Ferdinand Bol.
Bij elke verhuizing was ’t steeds weer 1 van de belangrijkste voorwerpen. ’t Mocht niet vouwen, vanwege de binnenvering. Maar elke keer vouwde ’t toch. Ook al stond ik er met m’n neus bovenop. ’t Touw dat ‘m naar beneden moest takelen trok zichzelf strak. Er kwam een kromming in de matras die ‘m net niet deed dubbel slaan. Waardoor ook ’t plastic, ’t beschermende plastic, niet alles meer omvatte. Zorgvuldig bewaarde ik ’t plastic, precies op de omtrek van ’t matras afgemeten. Met steeds meer scheuren. Vieze vegen van verhuisbusjes kwamen er daardoor op ’t matras te staan. Sommige onmogelijk te verwijderen. Vet langs de zijkant. Stof die tot in ’t binnenste leek door te dringen. Ik was aan ’t eind van ’t verhuizen meestal te vermoeid om onmiddellijk in te grijpen. Tussen stapels onuitgepakte dozen legde ik m’n matras neer & viel in slaap.
’t Matras werd steeds meer voor mijn leven getekend.

’t Lag op de grond. ’t Had een harde ondergrond nodig, moest ik m’n moeder steeds weer uitleggen, vanwege z’n binnenvering. Ik mocht niet zomaar een lattenbodem voor ‘m bouwen & dat ophangen tussen wat rechtopstaande planken.
Bovendien was alles tijdelijk. Onderhuur. Sloopwoning. & Lange tijd leefde ik ’t leven van een student.
’t Matras met mij. ’t Hechtte zich vooral niet te veel aan de lichamen die bij tijd & wijle kwamen logeren.

Ik heb ‘m al eerder een keer omgedraaid, in de tijd dat-ie in een echte hoogslaper ligt. Een matras heeft variatie nodig, moet kunnen ademen. Maar ik deed ‘t bovendien omdat ik ’t vermoeden kreeg dat-ie ging zakken. Zakken in z’n binnenste. Ik kon de kuil niet vinden, maar de afwijking in m’n rug wel. Dus draaide ik.

Elke keer als ik me nu weer naar de zijkant wentel, zo min mogelijk inspanning, want daar word ik alleen maar wakker van, hoor ik ’t bed zuchten. Zuchten dat steeds meer klagen wordt. Hoewel m’n broer ’t bed aan de muur heeft gekluisterd met ellenlange bouten. ’t Bed wil dat ik naar ’t midden zak, me onderdompel in ’t vanzelfsprekende dieptepunt van ’t matras. Maar ik vind dat ik de laatste tijd overdag te veel nadenk over de afgelopen nacht. Dus wek ik mezelf een beetje wakker, & schuif terug, plak mezelf tegen de muur, & bekijk van de zijkant hoe de wereld erbij ligt.
Niet te lang, want ik wil verder waar ik gebleven was.

Ik heb ‘m daarnet nog maar even opgemeten, hoewel ik ’t jarenlang uit m’n blote hoofd wist. 135 x 195 cm.

Waar vind je nog zo’n maatje in Zijperspace?