Ton stuurt meel aan onbekende dame:

Waar heb jij gewerkt, als ik zo vrij mag zijn te vragen? Daarbij natuurlijk aantekenend dat ik na jouw antwoord misschien wel nooit meer reageer. Maar, bedenk ik me meteen, dat is tegelijk ‘t meest fascinerende onderdeel van ‘t versturen van een meeltje midden in de nacht. Waar ik nu mee bezig ben. & Dan bedoel ik: Heb ik morgen wel zin om te reageren op een meeltje van een onbekende dame in London? Daar moet jij je natuurlijk helemaal niet door laten beïnvloeden, dat zou zinloos zijn, want dat zou voorbij gaan aan jouw eigen vrije wil. Denk ik.
Dus ik hoop op een antwoord. Simpel als wat.
Weet je wat? Als ik nou beloof dat ik reageer op ‘t antwoord dat jij geeft op mijn vraag, dan beloof ik dat ik nog 1 keer, toe maar: nog 1 keer, een meeltje zal terug sturen.
Men moet er tenslotte iets voor over hebben te kunnen communiceren. Probeer ik tenminste de laatste tijd er een beetje in te stampen: ‘t is geen 1-richtingsverkeer, dat communiceren, dat contact maken met andere mensen, daar moet je wel iets voor doen. Zoals daar is: beantwoorden aan een beeld dat van je verwacht wordt.
Of zoiets.
Wat doe je eigenlijk in London? Of is dat alleen maar je i-meel-adres?

Men heeft ’t communiceren uitgevonden in Zijperspace.