Iedereen heeft zo’n ding, zo’n plankje onder de spiegel van de badkamer. Plastic, kunststof, wellicht hout.
Nu ik dat schrijf, bedenk ik: hout is zo gek nog niet. Veel rustiger, veel minder in ‘t niets vallend door ‘t kunstlicht als wat ik nu heb: zo onopvallend mogelijk wit door de verhuurinstantie aan de muur geplakt; hout zou veel minder opvallend gevoelig zijn voor al ‘t vuil dat ik blijkbaar onopgemerkt overal achterlaat.
Maar goed, een spin weet ‘t wel te waarderen. Als ik m’n mond spoel na gebruik van de tandenborstel of als ik een zelfde buiging maak om m’n dagelijkse routine van pillen slikken te volbrengen kijk ik ‘m recht in 1 van z’n ogen. Waarbij ik er automatisch vanuit ga dat ik z’n geslacht niet op de juiste waarde schat. ‘t Ligt aan onze taal, moeder spin, & hoe we die zo makkelijk mogelijk willen gebruiken.
Goed, kunststof plankje dus, onder de spiegel, boven de wasbak. Waar andere beesten juist onder een afdak gaan zitten om niet nat te worden, heeft de spin zichzelf een plek gevonden waar ‘t effect van ‘t daar verschijnende water wel eens de andere weg dan de zwaartekracht kiest. Een mens kan onstuimig zijn in zijn alledaagse toilet.
Maar waar ik vroeger zo snel mogelijk van die spin af wilde zijn, van elke spin eigenlijk, accepteer ik tegenwoordig de blik van misschien wel 8 ogen op nog geen 10 cm afstand. Ik, daar staande, op m’n zwakst, van 1 hand ontdaan omdat deze de kraan moet besturen, van de 2e doordat de tandenborstel de reis altijd tot ‘t einde van ‘t poetsritueel wil meemaken, ikzelf van spontaniteit & alertheid gespeend door een mond die al spoelend & borrelend geen signaal van noodzaak tot actie door kan geven aan mijn hersenen. Die functie heeft de mond nou 1maal niet in die hoedanigheid.
Dus ben ik er maar van gaan genieten. Dat schijnbaar inactieve brein vragen toesturend vanuit mijn met 2 vraagtekens gesierde ogen (dat kan ik zien als ik mij kortstondig opricht & onderweg de spiegel tegenkom): waarom houdt dat beest ‘t zo lang vol & als ik die micromotjes zelf niet doodsla, zou hij dan niet een exorbitant rijk maal elke dag hebben?
Ja, die micromotjes, daar moet ik ‘t ook nog eens over hebben.
Er is weer tijd van leven in Zijperspace.