Een gat in je hoofd, zo werd dat genoemd. Nu ben ik niet meer zo jong als toen & heb ik geen kinderen die onstuimige dingen doen. Misschien heet ‘t nog steeds wel zo. Oudere mensen hebben nu eenmaal niet zo snel zo’n hoofdwond, dus hoeven ze dat soort vocabulaire niet te gebruiken. Woorden die alles zeggen, zonder iets aan de fantasie over te laten. Gewoon: je hebt een gat in je hoofd, dus daarom loopt-ie leeg. Oudere mensen hebben preciezere aanwijzingen nodig, want dan weten ze tenminste wat ‘t letsel is, hoelang ze stil moeten blijven liggen, welke pillen ze moeten slikken & hoeveel op een dag.

Kinderen hebben een simpeler omschrijving ervoor. Dan weten ze meteen wat ‘t vriendje voor letsel heeft & hoe ‘t eruit zag. Dan is ‘t een aansteller of juist niet.

Mijn buurjongen toendertijd was een beetje een rare. Altijd op zichzelf, was zowiezo al enig kind, & spelen met anderen deed-ie ook bijna nooit. & Als-ie dat met 1 van ons deed, dan deed-ie dat ietwat onstuimig. Hij hield er bijv geen rekening mee dat-ie 2 jaar ouder was dan ik. Ik kon dus nooit winnen als-ie bovenop me ging liggen, laat staan dat ik nog kon ademhalen; veel lol was ‘t niet om met ‘m te vechten. Hij snapte niks van de spelregels die m’n broers & ik van nature dankzij ‘t meerkindergezin waar wij uit kwamen, hadden meegekregen.

Ik kwam er ook achter dat je geen oorlogje met de stenen van de bouw met ‘m moest spelen. Wederom begreep-ie de vanzelfsprekende regels niet. Hij wilde niet gaan liggen voor 20 seconden als-ie neergeschoten was. Of schoot als-ie al dood was. Of bleef verborgen achter de muur van de burcht terwijl de strijd in volle gang was. Op ‘t moment dat ik ‘m beslopen had, kwam-ie met een steen vanachter de muur tevoorschijn om die bovenop de besluiper te laten vallen.

Dat was ‘t 2e gat in m’n hoofd. De oorlog was afgelopen.

Oorlog met stenen is nooit meer weergekeerd in Zijperspace.