Plots een ontoelaatbaar geacht moment van slaap, ontiegelijke behoefte aan slaap. Op een tijdstip waarop ik normaal m’n 3e leven van de dag ga leven, mezelf vaak moet dwingen de slaap te vatten. & Een uur later pas een boek pak, opensla in bed, & na 5 minuten versuft opzij leg.

Juist nu zou ik alle boeken willen lezen, achterover gelegen in bed, m’n hoofd omhooggeduwd door m’n 2 kussens. Urenlang lezen, de informatie bekomen, die verslavende informatie, die tot niets dient dan ‘t stimuleren van geheimzinnige activiteiten daar diep weg in dat hoofd van mij. Of de avonturen beleven, wijsheden eigen maken, diepzeeduiken in andermans stoffig zijn in literatuur vervat.

Ik word echter weggetrokken. De wimpers worden omlaaggeslagen door een onzichtbare hand. Terwijl m’n ledematen danig te lijden hebben onder de zwaarte van de kracht die ons op aarde houdt. Bovendien ontstaat er een vertraging van gedachtes, die wanhopig pogen de tekst tot een godsvruchtig & geïnspireerd geheel te maken.

Maar nee, dit geheel van datgene wat men mijn persoon noemt, de verschijning heeft van dit ik, moet z’n verlies erkennen. De boeken dienen uitgesteld, voor de zoveelste keer; de toorn van heer Vaak doet zich gelden & dwingt mij m’n oor te ruste te leggen.

Ik zal echter vechten tot ‘t laatst; een boek, toch een boek, ter hand nemen vlak voor ‘t betreden van de trap omhoog, in stille hoop enkele bladzijdes te kunnen consumeren.

Voordat Zijperspace weer voor enkele uren onbereikbaar zal zijn.