Zie je, deze is anders.
Ik weet niet wat er anders aan is, maar ik zie wel een klein verschil.
Die bioloog zal echter waarschijnlijk zeggen dat ’t precies dezelfde soort mos is. Maar ’t ziet anders.

Zo wilde ik er heel veel van in m’n tuin hebben.
M’n vader begreep dat.

We kwamen tijdens een wandeling in een bos diverse soorten tegen.
Ik was gefascineerd. Hoeveel kleine dingen in hun kleinheid nog van elkaar kunnen verschillen. Dat werd me op dat moment duidelijk.

M’n moeder nam m’n vader een beetje op sleeptouw. Dat was toen al noodzakelijk.
Maar ’t was een geluk dat we ‘m nog zover hadden gekregen dat-ie mee ’t bos in wou.
’t Grootste gedeelte van de rondgang had hij zijn arm in die van m’n moeder gestoken.

Tot we ’t mos gingen bestuderen, langs de kant van ’t pad.
‘Hm, dat is…’ zei hij.
Hij maakte z’n zinnen al een tijdje niet meer af. Hij was al veel woorden kwijt. Nou ja, de verbindingen van woorden met andere woorden. Van plaatjes & hoe je ze kon duiden.
Hij was er nog niet aan gewend. Hij keek vragend z’n eigen hoofd in. In afwachting van ’t moment dat de naam van ’t soort mos te voorschijn zou komen.

’t Bleef bij ‘dat is’. Meer kwam er niet. We moesten genoegen nemen met ’t feit dat de dingen waren. Overal om ons heen. Zonder naam.
Want m’n moeder & ik hadden nooit geleerd ze te onthouden.

‘Ik wil wel zulk mos bij mij in de tuin hebben,’ zei ik.
‘Nee, dat is verboden,’ zei m’n moeder. ‘Aan ’t begin van ’t bos staat een bord.’
’t Was beschermd gebied. We waren niet voor niets hier terecht gekomen. Met onze pasjes van de natuurbeschermingsorganisatie hadden we ’t bos mogen betreden.
‘Niet buiten de paden treden’, had ‘t 2e bord gezegd.

‘Pa, waar blijf je?’ riep m’n moeder, verbaasd dat m’n vader haar losgelaten had.
Hij keek mij ondeugend aan. Er zat zomaar weer emotie in z’n gezicht.
Z’n hand reikte naar mij, terwijl m’n moeder 20 meter verder stond te wachten tot wij weer genegen waren zich bij haar te voegen.
Ik hield zijn dunne vingers vast terwijl hij traag door de knieën ging. Hij pakte een stuk hout & schraapte ’t mos er af. Dat stopte hij in z’n jaszak.
’t Stuk hout zwaaide hij zo goed als ’t ging dieper ’t bos in.

‘Ze moeten me bij de uitgang maar gaan fouilleren,’ zei hij.
M’n moeder hield haar arm weer klaar, zodat hij z’n hand er weer in kon laten steunen.

’t Mos is uiteindelijk niet lang daarna overleden in Zijperspace.