’t Briefje zei dat ze een terras hadden aangelegd, maar dat ze er tegels aan overgehouden hadden. Of ik er iets aan had, was de vraag. Want anders zouden ze ’t weg brengen.
Meermaals keek ik afgelopen dagen over ‘t hek hun tuin in. Starend naar de stenen. Niet precies de stenen die in mijn tuin zouden staan, maar toereikend voor ’t doel: wat meer variatie, wat meer reliëf. Ik had al lange bloembakken aangeschaft om daar wat meer werk van te maken. Die zou ik tegen de schutting aan hangen. Hangplanten, dacht ik, of anders planten die over de houten planken van de schutting zouden kruipen.
Afgelopen dagen heb ik me vooral in gedachten door de tuin begeven. Als een tuinarchitect, maar dan zonder tekeningen, zo stelde ik me voor. Plannen maken, uitmeten, goede plek zoeken, constructie verzinnen.
Vandaag moest ’t er maar ‘ns van komen.

Ik belde aan bij m’n buren. Niemand deed open. Geen stenen vandaag.
Dus begon ik maar aan de bloembakken. Weliswaar nog geen planten om er in te stoppen, maar dan kon ik die levenloze gedachtes tenminste ‘ns in realiteit omzetten.
M’n bovenbuurvrouw vanaf ’t balkon: ‘Ik dacht dat jij een wilde tuin had? Kom je aanzetten met van die burgerlijke bloembakken.’
‘Ja, maar da’s voor de afwisseling. Die hele muur moet vol komen te hangen met groen,’ wilde ik zeggen.
Maar ik zei: ‘Maar in deze bakken kunnen ook wilde planten.’
Waarna ik me genoodzaakt zag de plantensupermarkt te bezoeken.
Een extra bak aangeschaft, zodat ’t er nog kneuteriger uit ging zien. Ik moest m’n bovenbuuv gelijk geven, vooral nadat ik ze met enkele plantjes als 1e aanzet had opgevuld. Niks wilds aan, dacht ik erbij. Lekker truttig. Maar wacht tot ’t echte leven er in is gekropen, buuv.

Ik belde enkele uren na m’n 1e poging weer aan bij m’n buurvrouw van hiernaast. Ze deed open. Ik legde voor hoe ik over de stenen dacht & wat ik ermee wilde. Ook mijn twijfel of ’t wel de juiste steen was, stak ik niet onder stoelen of banken. Hoe & wanneer we ’t nou in mijn tuin zouden leggen, was een ander onderwerp.

Mijn familie staat bekend om z’n langdradigheid. Ik heb ’t niet van een vreemde. Als 1 van m’n broers een verhaal vertelt luistert de helft van de aanwezigen niet, want men weet dat ’t toch te lang gaat duren voordat de clue gepresenteerd wordt. Als anticlimax komt-ie aan ’t eind plots tevoorschijn, of juist net iets te vroeg, vlak voor ’t eind. We beschouwen te veel details belangrijk voor de overdracht van ‘t verhaal. Er moeten te veel aspecten bij gehaald worden. Niet dat we denken dat de aankleding belangrijk is, de gedachte dat de opbouw tot een weloverwogen einde een fleurig jasje moet hebben is aan ons niet besteed; voor volledig begrip van ‘tgeen we vertellen denken de gebroeders Zijp gewoon dat er veel meer facetten belicht moeten worden. ’t Mocht zo wezen dat een onbelichte kleinigheid tot onbegrip leidt.

De buurvrouw droeg een t-shirtje, dat, zoals de laatste tijd wel vaker gesignaleerd kan worden, te kort was om tot haar broek te reiken. Nonchalant deed ik m’n verhaal: ik zou een beetje gaan zitten kijken (‘staren’ wil ik nogeneens in m’n mond nemen) naar de private zone, tussen de navel & de schaamstreek. Ik wilde daar niet op betrapt worden.
Ik had zogenaamd niets door, zo gedroeg ik me, hoewel ik m’n buurvrouw niet al te vaak, of zeg maar nooit, van zo dichtbij met ontbloot reepje buik had mogen aanschouwen.
& ’t Schoot me plots te binnen dat dit de methode voor de vrouw is om directe aandacht van de man te krijgen. Misschien niet al te oprechte, maar wel met een blik die gericht is op de ogen van de vrouw waarmee hij staat te praten. De man is reeds gewend aan de sociale druk niet z’n ogen op de borsten van de vrouw te richten op momenten dat men dat kan zien, de billen kan door de bouw van ’t menselijk lichaam pas achteraf , bij ’t voorbijgaan, geconsumeerd worden; nu wordt hij gedwongen ook van de navelzone niets aan te trekken & doodgemoedereerd een gesprek geanimeerd te continueren. Alsof er niets aan de hand is. Uit angst afgeleid te worden door de verboden gebieden waar de aftastende zoekzin van de man terecht zou kunnen komen. Dmv ’t onthullen van dat reepje bloot heeft de vrouw nog meer aandacht naar zich toe getrokken, nog meer macht. De man is gedwongen tot direct oog-tot-oog-contact. Pas als de vrouw niet kijkt is de man gelegitimeerd z’n blik te laten afdwalen.

Ik liet me daar niet toe verleiden. Ik zou zelf wel uitmaken of ik geïntimideerd wilde worden of niet. & Besloot, in nauw overleg met m’n buurvrouw, dat we de stenen aanstaande zondag over ’t hek mijn tuin in zullen brengen.

We weten echter nog steeds niet wie nou de dienst uitmaakt in Zijperspace.